Ամուսինս ասում է, որ սիրում է ինձ, բայց որպես կին ինձ անտեսված եմ զգում․ Մի քանի օր առաջ էլ ընենց բան ասեց, որ մազերս բիզ-բիզ կանգնեցին․․․Գրում եմ այստեղ, որովհետև ոչ ոք չկա, ում հետ կարելի է նույնիսկ խոսել, և դա անհնար է իմ մեջ պահել։ Այսպիսով…
Ամուսինս դադարել է ինձ տեսնել որպես կին, նրա համար ես պարզապես իր երեխայի մայրն եմ։ Ես 32 տարեկան եմ, նա՝ 34։Մեր հարաբերությունների պատմությունը շատ երկար է։ Մենք իրար ճանաչում ենք 12 տարի, մեր պատմությունը սկսվել է մեր երիտա սարդությունից: Ինչ-որ պահի սերը կտրվեց, ամեն մեկն ուներ իր անձնական կյանքը:
Մենք գրեթե չէինք տեսնում միմյանց և չէինք շփվում, բայց 4 տարի առաջ նորից միացանք։Իսկ հիմա մենք երեք տարի ամուսնացած ենք՝ մեր տղան մեկ տարեկան է։ Սկզբում ամեն ինչ հեքիաթի պես էր՝ սիրավեպ, ուշադրություն, ջերմություն: Տոնական ընթրիքներ, հաճելի նվերներ – ամուսինս փորձում էր ինձ շրջապատել հնարավորինս խնամքով և ջերմությամբ: Բայց հիմա…
Նախ մենք դադարեցինք մտերիմ լինելուց։ Գրեթե երեք ամիս է, ինչ ամուսինս ինձ ձեռք չի տալիս, քանի որ որդու ծնվելուց հետո, այս ինքն՝ վերջին տարին, նա դադարեց ինձ սեքսուալ ցանկությունից՝ որպես կին։Սա այն է, ինչ նա ասաց ինձ. Սիրում է (համենայն դե պս այդպես է ասում), բայց շեշտում է, որ իր համար սերն ու հարաբերություն ունենալը տարբեր բաներ են։
Այո, և ես զգում եմ այդ սերը։ Նա օգնում է, հանգստյան օրերը մեզ հետ է անցկացնում, չի խմում, դուրս չի գալիս։ Բայց ահա մի խն դիր, որն ուղղակի սպանում է ինձ: Խնդիրն այստեղ, ըստ ամուսնուս, ամենևին էլ այս բոլոր հատկանիշների մեջ չէ, այլ իմ վարքի մեջ։ Ես խորհուրդ եմ խնդրում, միգուցե ինչ-որ մեկի մոտ սա եղել է: Նախապես ներողություն եմ խնդրում բառերի շարքի համար, բայց զգացմունքները գերակշռում են։