Գյուղի աղջիկ եմ, քաղաք հարս եմ եկել․ Էն օրը կիսուրս ասեց․ «էդ գեղցու շորերդ վերջն են, շատ անճաշակ եսհագնվում»․ Նեղվեցի, բայց ընենց պատասխան տվեցի, որ․․․Ես գյուղում ծնված ու մեծացած աղջիկ եմ։ Ծնողներիցս միշտ սովորել եմ, թե ոնց պետք ա լինի աշխատասեր մարդը։
Ու հենց իմ աշխատասիրության շնորհիվ էլ կարողացել եմ քննություններս լավ հանձնել ու ընդունվել Երևանի ամենալավ համալսա րաններից մեկը։ Ուսանողական տարիների ջանք չեմ խնայել լավ սովորելու ու լավ մասնագետ դառնալու համար։Հենց ուսանողա կան տարիներին էլ համալսարանում հանդիպեցի իմ ամուսնուն։
Շփվեցինք ու հասկացանք, որ ուզում ենք ամունանալ։Ամուսինս հիասքանչ մարդ ա, բայց այ կիսուրս ահավոր կերպար ա։ Նա զար գացած կին ա, լավ հագնվում ա, բարձր պաշոտնի ա ու միշտ մի տեսակ ոնց որ վերևից ինձ նայի, ինչա, թե գյուղից եմ։ Էն օրը տե սավ, որ նոր շոր էի հագել՝ գյուղից բերած ու ինձ ասեց․
«էդ գեղ շորերդ վերջն են, շատ անճաշակ ես»։ Ես շատ վատ ինձ զգացի, աչքերս լցրեցի անգամ։ Հետո ինձ հավաքեցի ու ասեցի․
«Որ իմ շորերը գեղ են ու սրտովդ չեն, փող տու գնամ լավ շորեր առնեմ։ Մենակ խոսալով չի, ինչ ունեմ էդ էլ հագնում եմ»։