Ես ու ամուսինս նվիրական երազանք ունեինք՝ շատ էինք ուզում տուն ունենալ ծովի մոտ։ Երկար տարիներ մենք ինքներս մեզ ամեն ինչ հերքել ենք, գումար խնայել։ Մենք ոչ թե շքեղ առանձնատուն էինք ուզում, այլ սովորական։ Վերջապես մեր երազանքն իրականացավ, մեզ հաջողվեց տուն գնել։ Դա այն էր, ինչին մենք երկար տարիներ ձգտել ենք։ Մայրս իմացավ մեր գնման մասին և այցելեց մեզ։ Երբ նա տեսավ մեր հարմարավետ բնակարանը, նա շատ ուրախացավ։ Նա խնդրեց, որ բանալիներն իրեն տամ, որ երբ ուզենա, գա։ Հետո չէի պատկերացնում, թե ինչ կստացվի։
Մի անգամ, վաղ առավոտյան, երբ դեռ պառկած էինք անկողնում, հանկարծ դռան թակոց լսեցինք՝ ինչ-որ մեկը փորձում էր բացել կողպեքը։ Ես կարծում էի, որ մայրս եկել է։ Ամուսնուս այս կարծիքը չէր գոհացնում։
Բայց պարզվեց, որ հորեղբորս տղան ընտանիքով մեզ մոտ է եկել։ Զարմանքից ես անխոս մնացի։ Որտեղի՞ց նա վերցրեց մեր բնակարանի բանալին: Ես ձևացրի, թե շատ ուրախ եմ մեր անսպասելի հանդիպման համար։ Նա ինձ ասաց, որ մայրս բանալիների կրկնօրինակն է արել և տվել նրան: Նրանք մեզ մոտ մնացին երկու շաբաթ։ Ես մեկ ցանկություն ունեի՝ նրանց դուրս շպրտել իմ բնակարանից։ Բացի այդ, ամուսինս վի ճում էր ինձ հետ, քայլում էր մռայլ ու դժ գոհ դեմքով։ Ես զանգահարեցի մորս և հայտնեցի իմ դժ գոհությունը։ Հետո մեզ մոտ եկան իմ հեռավոր բարեկամները՝ եղբոր որդիներ, մորաքույրներ, հորեղբայրներ։
Նույնիսկ պատահել է, որ միանգամից մի քանի այցելու է եկել։ Ես կռ վեցի մայրիկիս հետ, խնդրեցի նրան վերադարձնել բանալիները: Նա վի րավորվեց և ինձ մե ղադրեց էգոիստ լինելու մեջ։ Ես չգիտեի ինչ անել։ Ամուսինս ելքը գտավ՝ հիմա նոր դուռ ունենք՝ նոր փականներով։ Վերջապես կարողացանք թեթևացած շունչ քաշել և հանգստանալ: