Մենք ամուսնացանք, երբ 25 տարեկան էինք, սիրահարվեցինք առաջին հայացքից, որոշեցինք շուտ ամուսնանալ: Շատ էինք ուզում երեխա ունենալ: Բայց մարդս ուզում էր տղա ունենալ, աղջկա մասին լսել չէր ուզում: Երբ իմացա, որ հղի եմ, շատ ուրախացա: Ամուսինս աշխատանքից տուն եկավ հոգնած: Ասեցի, որ նորություն ունեմ:
Հենցիմացավ, աչքերը արցունքով լցվեցին: Ասեց, որ աղջիկ եղավ տուն չի բերելու: Եվ այսպես, եկավ օրը ու ինձ տարան ծննդատուն: Ես որոշ բար դու թյուններ ունեցա, ստիպված էի կեսարյան հատում անել, և ի՞նչ զարմացա, երբ ինձ ասացին, որ չորս աղջիկ ունեմ, ես քիչ մնաց կորցնեի գիտակցությունս։ Չգիտեի ինչպես ասեմ մարդուս էդ մասին, մտածեցի, որ չի ուզենա երեսս տեսնի ու կուղարկի հերանցս տուն: Երբ եկավ դուրս գրման օրը, ուրախ- ուրախ, վարդերի հսկայական փունջով եկավ ինձ դիմավորելու, ես մեկ երեխայի հետ դուրս եկա։ Նա վերցրեց մեր աղջկան, նայեց նրան, և մինչ նա հիանում էր, բուժքույրը մոտեցավ և ասաց. — Իսկ մնացած երեխաներին ո՞ւմ եք թողնում։
Մենք չենք պատրաստվում դրանց պահել: Ամուսինս նայեց ինձ, մտածեց, որ բուժքույրը կատակում է: Ասացի, որ չորս աղջիկ ունենք, բայց չգիտեի, թե ոնց ասեմ։ Մտածեցի, որ տղամարդը կբարկանա: Ամուսինս գրկեցինձ ու ասեց. Կլինի աշխարհում ամենալավ հայրիկը: Հետո ծիծաղեցինք ու գոհ, ուրախ — գնացինք տուն՝ տոնելու։