Անցյալ տարի վերջապես լուծեցինք բնակարանի հարցը՝ երկու սենյականոց բնակարան առանք:
Մեր երազանքը կատարվեց: Հոգնել էինք երեխաների հետ վարձով բնակարաններում թափառելուց։ Մենք սկզբունքորեն չէինք ուզում ծնողների հետ ապրել, քանի որ մայրս ու սկեսուրս շատ դժ վար բնավորություն ունեն: Երբ տեղավորվեցինք մեր բնակարանում, մտածեցինք, որ ոչինչ և ոչ ոք չի կարող խանգարել մեր երջանկությանը։ Բայց… Վեց ամիս առաջ տալս եկավ ու խնդրեց մեկ շաբաթ մնալ։ Բնականաբար, համաձայնեցինք: Մի ամիս անց ես հասկացրի, որ իրա գնալու ժամանակն ա: Բայց սկսեցնվնվալ, թե իբր չի կարողանում լավ աշխատանք գտնել: Հետո արդեն ներբերիս վրա ազդում էր: Ուզում էր, որ աղջիկս հատակին քնի իսկ ինքը՝ մահճակալին: Դրա ամբա ր տա վանությունն ինձ հունից հանում էր: Որոշեցի խոսել ամուսնուս հետ։ Սկսեց քրոջը պաշտպանել:
Արդեն վեց ամիս ա, ինչ մեզ մոտ ա ապրում, թեև եկել էր ընդամենը մի շաբաթով։ Ես ուզում եմ իմ ընտանիքի հետ հանգիստ ապրեմ, բայցչեն թողնում:Չգիտեմ ինչ անեմ: