Ես արդեն մի քանի տարի նույ խանութում եմ աշխատում:
Սիրում եմ իմ գործը: Սիրով սպասարկում եմ հաճախորդներին, բայց չեմ սիրում, երբ կո պիտ են լինում: Էն օրը ապրանքներն էի դասավորում, մեկ էլ լսեմ մեկը ձայն ա տալիս. — Լսիր, արագացրու, արաղը տուր գնամ, ես ժամանակ չունեմ սպասելու: Ֆռացի, որ մի լավ չոտկեմ էդ ասողին հըտենց խոսալու համար ու քարացա: Իմ առաջ իմ դպրոցական սերն էր՝ Հարութը: — Դու սկսե՞լ ես խմել, կարգին տղա էիր, բոլորը քեզանից օրինակ էին վերցնում, — ասեցի ես: — Բա ինչ անեմ, ով իմ տեղը լինի, որ չխմի: Խմում եմ, որ դար դերս չհիշեմ: — Ի՞նչ դարդ, ի՞նչ ա եղել: — Ասա: Ի՞նչ ա պատահել քեզ հետ։
Ես օտար չեմ։ — Կնգաս դարդից չգիտեմ ինչ անեմ: Մեր ու աղջիկ նստել ես վզիս, երկու տեղ եմ աշխատում, որ հասցնեմ, բայց կնիկս դժ գոհ ա: Տանը ոչինչ չի անում, ասում ա, ես ծառա չեմ։ Ամեն օր, տունը վե ճ ու կռ իվ ա, հենց մտնում եմ տուն, մերու աղջիկ հար ձակ վում են վրես: Էլ չեմ դիմանում: Կյանքս դժ ոխքա դարձել: — Տեղափոխվի իմ մոտ, բոլորին կասենք, որ մենք սիրահարներ ենք, բայց կապրենք որպես հարեւան։ Կինդ մի փոքր կապրի առանց քեզ, կսկսի գնահատել ձեզ։
Մեկ շաբաթ անց կինը խնդրում էր, որ ամուսինը վերադառնա, բայց նա այլևս չցանկացավ գնալ կնոջ մոտ։ Հիմա մենք երկուսս էլ երջանիկ ենք