Ինչի վրա խնդացել եմ էկել ա գլուխս․․․Էն օրը աղջիկս ու փեսես ընենց բան արեցին, որ մինչև էսօր ամբողջ թաղը ծիծաղում ա մեր վրա։Աղջիկս գնացել նախիրի մեջից էդ էշի ճակատն որ պաչել։ Մինչև ամուսնանալն էլ ամեն օր ասում էի, որ էդ բարադիի հետ կյ անքը չկապեր։
Ոչ ինձ լսեց, ոչ էլ մարդուս։ Գնաց դրա ու անհաջող ընտանիքի հետ, իրար գլխի լցված ապրեց։ Թե ինչ հասկացավ իրա ամուսնությու նից, չգիտեմ։ Կյանքը վայելու փոխարեն ամբողջ օրը դրանց դարդնա լացում ու հոգսա քաշում։ Բացի տանջանիքից ուրիշ բան չտե սավ դրանց տունը։
Մարդուց էլ ավելի բարադի մեկն էլ տեգրը դուրս էկավ։Օրը մի բան վերցնում, տանում էր տնից ու սրան նրան էր կրվում։ Երեխես չէր իմանում, ոնց ոսկեղենը պահեր, բերում տալիս էր ինձ, որ մոտս մնար։ Վերջը բանը հասավ նրան, որ սա տունը տնեցիքից թաք ուն գրավա դնում ու միամիտ մերնա իմանում։
Աղջիկս էլ ու մարդս, որ մի բան ասեցին, սկեսուրը ոգևորվեց տնից հանեց։ Սարի պես էն անարժանին միանգամից մարդ ու կնիկ թևութիկունք էղան, թե ինչի համար չես հասկանում։Ես էլ ինչքան հավաքած փքղ ունեի, տվեցի, որ վարձով տան հարցը լուծեին, կողքից էլ թոշակս ստանալուց ինչով կարողանում օգնում էի։
Երեխուն մեկ֊մեկ բերում էի մոտս էի պահում, դասի պարապմունքմերի ես էի տանում, որ ծախսները մի քիչ թեթևացնեի։ Բայց մի քանի օր առաջ էլ աղջիկսա զամգում ու զգում եմ, որ հեռվից գալով մոտս թեմա ա բացում։ Խոսակցությունը տանումա նրան, որ հա սկացնի մարդու հետ ուզում են գան, հետներս ապրեն։
Դե աղջիկսա, իրա խաթր ձեն չհանեցի։ Հո դրսերը չեմ թողնելու, սաղին վրես խնդալ տամ։ Բայց փեսուս վրա կատաղած եմ։ Անողնա շարի պես մոր փեշի տակից հենց դուրս եկավ ընտանիքը ինչ օրին հասավ։ Բա էլ ինչ տղամարդ, որ թողնումա կնիկը դուրսը մնա, մի բան էլ ինքնա առաջարկում, որ գնա զոքանչի տունը մնա։