Կիսուրս ցանկացած պահի կարար գար մեր տուն, նույնիսկ առանց զգուշացնելու:
Այնուամենայնիվ, ժամանակի ընթացքում ընտելանում ես ամեն ինչին։ Դե, լավ կլիներ, որ նա պարզապես այցելության գար, բայց գալիս էր հատուկ մեր տան մեջ թերություններ գտնելու ու իմ աչքը մտցնելու համար: Մեկ սաղ տունը կատվի մազ ա, մեկ սպիտակեղենը լավ չեմ արդուկել, մեկ փոշիները լավ չեմ մաքրել ու սենց ամեն անգամ: Ես էությամբ բավականին հանգիստ մարդ եմ, հետևաբար դժվար ա ինձ հունից հանել: Այնպես որ, ես ուշադրություն չէի դարձնում իրա խոսքերին։
Մի անգամ մեր աշխատավայրում հոսանքը կտրվեց, ես մի քանի ժամ շուտ վերադարձա տուն։ Մտնում եմ բնակարան և տեսնում, թե ինչպես է սկեսուրը կանգնում արդուկի տախտակի մոտ և արդուկում մեր սպիտակեղենը։ Խոստովանում եմ, նույնիսկ մի փոքր ցն ցված էի։ Ինքն էլ խառնվեց իրար: Նա ինձ հարցրեց, թե ինչու եմ այդքան շուտ տուն եկել: Երբ ուշքի եկա, պատասխանեցի նրան, թե ինչու եմ ավելի վաղ վերադարձել, բայց անմիջապես հարցրի, թե ինչպես է նա մտել մեր բնակարան։ Նա ինձ պատասխանեց, որ մեր բնակարանի բանալին իրեն տվել է որդին։ Սա ինձ զարմացրեց, քանի որ ես դրա մասին ոչինչ չգիտեի: Ես հարցրի, թե ինչու է արդուկում մեր սպիտակեղենը։
Նա պատասխանեց ինձ, որ դրա մեջ վատ բան չկա, տեսել է չարդուկված շորեր և որոշել է օգնել այս հարցում։ Սկեսուրը արագ հավաքվեց ու գնաց տուն, իսկ երեկոյան ես սկա նդալ սարքեցի ամուսնուս հետ։ Հաջորդ օրը նա փոխեց դռան կողպեքը և ասաց, որ մորն այլևս բանալին չի տա։ Այդ ժամանակվանից ես սովորություն եմ դարձրել տանից դուրս գալուց առաջ հեռախոսով նկարահանում եմ, թե որտեղ ինչ է դրված: Ի վերջո, իրավիճակն ինձ համար չափազանց տհա ճ էր, հուսով եմ, որ դա այլեւս չի կրկնվի։