Տղուս ծննդյան օրը մոտենում էր: Բոլորը գիտեին, թե ինչ է երազում տղաս։ Նա վաղուց էր ուզում պլանշետ ունենալ:
Երբ կիսուրս ասեց, որ տղայիս պլանշետ կնվիրի, ես շատ զարմացա, որովհետև նա երբեք ոչինչ չի նվիրել իմ որդուն: Նա երբեք փող չուներ մեզ համար, բայց միշտ փող ուներ իր աղջկա համար։ Նա ամեն ինչ գնում էր իր աղջկա որդու համար, իսկ մեր որդու համար երբեք ոչինչ չի գնել: Այնպես որ, երբ նա ասաց որ որդուս պլանշետ կնվիրի, ես շատ ուրախացա:
Բայց կիսուրս ասեց, որ թոռը կստանա պլանշետը, բայց այն կմնա իր մոտ, թոռը դրանից կօգտվի, երբ գնա տատիկին այցելելու։ Իսկ տղաս չի սիրում այնտեղ գնալ: Խեղճ երեխաս հիա սթա փված աչքերով նայեց տատիկին. Այս պահը երբեք չեմ մոռանա։ Սկեսուրս չի հասկանում, թե ինչու ենք մենք վր դով ված, իսկ երեխան՝ տխ ուր։
Հյուրերը շուտով հեռացան, քանի որ ոչ ոք տոնելու տրամադրություն չուներ, իսկ տղես տխ ուր նստեց ամբողջ երեկո։ Ի՜նչ անակնկալ մատուցեց մեզ մեր տատիկը։ Ես միայն մի բան եմ ուզում, որ ինքս կարողանամ կատարել իմ երեխայի ցանկությունները, որպեսզի այլևս երբեք որդուս տ խուր չտեսնեմ: