100 սուրբ մոմ եմ վառել, որ Աստված 18 տարի անց էս հրաշքը ինձ պարգևի,բայց․․․Հիմա Աստծուց մի խնդրանք էլ ունեմ, պիտի խնդ րեմ, որ սաղի բերանը փակի։Իմ երեխան իմ աչքի լույսն ա։ Ով ինչ ուզում ա, թող ասի, լավ գիտեմ, որ նրան սպասել եմ այնպես, ինչ պես ոչ ոքի։
18 տարի չէինք կարողանում երեխա ունենալ,անհամբեր սպասում էինք՝ երբ է վերջապես հրաշքը մեզ էլ այցելելու։ Եվ ի՞նչ։100 սուրբ գնացինք, Աստծուն խնդրեցինք՝ մեր վերջին հույսին, և նա էլ լսեց մեր խնդրանքներն ու մեզ ծնող դառնալու հնարավորություն տվեց։
Էնքան երջանիկ եմ իմ երեխայով, էնքան լավ ենք իրար հասկանում, կյանքս նոր իմաստ է ստացել։ Բայց մարդիկ․․․Մարդկանց թող նես՝ ինչ ասես խոսեն ու հորինեն։ Ամեն անգամ դիմանում եմ ու չեմ արտահայտվում նրանց խոսքերին, բայց էն օրը չդիմացա, մի քանի բառ ասացի մի կնոջ, ով պնդում էր երեխայիս ներկայությամբ, թե ես նրան որդեգրել եմ։
ԱԽր ի՞նչ որդեգրել, իմ երեխան է։ Վատ չէի զգա, եթե էդպես լիներ, ու կասեի, բայց փաստն եմ արձանագրում, էլի չարախոսում են։
Էդքան չարախոս լինել չի կարելի, վերջ տվեք։ Երջանիկ եղեք ձեր երեխաների հետ։