Նրանց տեղավորեցին նույն հի վան դա սենյակում: Ալինան կենսուրախ, շատախոս ու կատակասեր էր: Իսկ Կարինեն լուռ էր, վա խեց ած շուրջն էր նայում՝ կարծես չհասկանալով, թե ինչ է կատարվում։ Նրանք ծնն դա բերեցին երեք ժամվա տարբերությամբ: Ալինան դուստր ունեցավ, իսկ Կարինեն՝ երկվորյակներ: Փոքրիկները լիովին առողջ էին: Բայց երկու տղաների ծնունդն անակնկալ էր նրանց մայրիկի համար: Նա չցանկացավ տեսնել երեխաներին:
Որքան էլ բժ իշկը փորձում էր նրան բացատրել, որ երեխաները մայրական նքշանքի ու ջերմության կարիք ունեն, նա լսել չէր ուզում: Իսկ մեկ օր անց գլխավոր բժշկի սեղանի վրա դրված էր երկվորյակների մերժման դիմումը։ Երկու երեխան Կարինեի համար անտանելի բեռ էին դարձել, իսկ մեկին մենակ վերցնելն անարդար կլիներ։ Բուժանձնակազմը ստիպված էր ընդունել դի մումը: Փոքրիկներին սպասում էր տ խուր կյանք մանկատան մռ այլ պատերի ներսում: Բայց այդ ժամանակ Ալինան արդեն որոշում էր ընդունել, նա խոսել էր ամուսնու հետ և նրանք պատրաստ էին խնամել տղաներին:
Երբ Ալինան դուրս գրվեց, բժ իշկ ները կատա կեցին. «Մի երեխա է ծնել, բայց երեքի հետ է տուն գնում»։