Կյանքում իմ ամենադժվար պահին սկեսուրս էր իմ կողքին, իսկ հարազատ մորս ու քրոջս պահվածքից ուղղակի շոկի մեջ եմ․․․Ո՞նց
կարելի ա էդքան անսիրտ լինել։Տատիս ոլորել էր ոտքը ու կանչեց, որ իրեն հի վանդանոց տանեմ։ Բայց իմ երեխեն ընդամենը 1 ամ-
սական ա։ Մարդս էլ տանը չէր: Ես չգիտեի ինչ անել։
Չէ՞ որ նա չէի կարող երեխուն մենակ թողնել ու տատիկին հի վան դանոց տանել։ Ես քրոջս խնդրեցի, որ տատիկին տանի, բայց նրա
ասածը ցն ցեց ինձ։ Նա ասեց, որ տատիկը իմ անունովա գրանցել իրա բնակարանը, ես էլ պարտավոր եմ հոգ տանեմ իրա մասին,
ինքը պարտավոր չէ որևէ բան անել։
Լսածիցս շփոթվեցի։ Զանգեցի մորս, բայց մայրս ասաց նույնը, ինչ քույրս: Ես չէի հասկանում, թե ինչ է կատարվում։ Միթե՞ տատիկը
ողջ կյանքում ոչ մի լավ բան չի արել, որ այսօր արժանի չի, որ իրեն դժ վար պահերին օգնեն, տեղափոխեն հի վանդանոց։ Ես հասկա
ցա, որ մայրիկիցս էլ օգնություն պետք չէ սպասել, և զանգեցի սկեսուրիս։
Ես նրան խնդրեցի, որ գա ու նստի երեխայի հետ, մինչ ես տատիկիս հի վան դանոց տանեմ։ Սկեսուրս սիրով համաձայնվեց: Տաքսի
կանչեցի, գնացի տատիկիս մոտ ու տարա հի վանդ անոց։ Իհարկե, ես գլուխ հանեցի այս ամենից, բայց մորս ու քրոջս պահվածքը
ցն ցեց ինձ։ Այդ ժամանակ պարզվեց, որ սկեսուրս ինձ ավելի հարազատ գտնվեց, քան մայրս ու քույրս: