Որդիս ու հարսս դժբախտ պատահարի զոհ դարձան, իսկ թոռներիս ես մեծացրեցի․Մի քանի օր առաջ եկան ու ընենց բան առաջար կեցին, որ․․․Չգիտեի, լացեմ թե՞ ծիծաղեմ։Տղես ու հարսս 20 տարի առաջ դժբախտ պատահարի զոհ դարձան, իսկ էրեխեքն էտ ժամ անակ ընդամենը 5 ու 7 տարեկան էին:
Իմ համար ահավոր դժվար էր, բայց կարացի ինձ վրա հավաքեի, որտև մենակ չէի կարա թողեի թոռներիս:Հենց ես իրանց պահեցի ու մեծացրերց ինչքան էլ դժվար էր իմ համար թե՛ սոցիալական առումներով, թե՛ հոգեբանական:Հիմա արդեն էրեխեքս մեծ են, ամեն մեկն ունի իրա ընտանիքը ու ինձ իրանց աչքի լույսի նման են նայում:
Երախտապարտ են ինձ, որ իրանց կողքն եմ էղել ու հասցրել եմ ամեն մեկին իրա մուրազին:Էրեկ էլ էրկուսով էկան նենց առաջարկ արեցին, որ գլուխս առել եմ ձեռքերիս մեջ ու լացել: Ես գյուղի բլբլված տանն եմ ապրում,պարզվում ա տուն են առել իմ համար քաղա քում, շատ հարմար, մեծ, փոքր այգով, որ գնամ ու ընդեղ ապրեմ:
Էտ իմ երազանքն ա էղել ու իրանք շատ լավ իմացել են դրա մասին: Հիմա որոշել են երազանքս իրագործեն:Էնքան երջանիկ եմ, որ գնահատում են ինձ, սիրում ու ամեն բան անում, որ ծերությունս անհոգ անցնի: Ուրախ եմ, որ հենց իրանք են իմ թոռները ու երջա նիկ: