70-ամյա մորս գյուղից բերեցի իմ մոտ՝ քաղաքում ապրելու, բայց․․․Մի ամիս չանցած գլխիս էի տալիս․ Հասկացա, թե ինչ սխալլ բան
եմ արել։Մամաս 70 տարեկան ա, գյուղում էր ապրում, մենակ, ինքն իր բանջարանոցներում իր զբաղմունքը գտնում էր։ Մի օր մտքիս
եկավ մորս բերեմ հետներս ապրի։
Մեծ ա արդեն, օգնության կարիք ունի, ես էլ անընդհատ չեմ կարա գնամ գյուղ։ Բայց մերս իրան նենց էր պահում, որ մի ամիս չան-
ցած փոշմանեցի, որ բերել եմ քաղաք։ Դե մամաս սաղ կյանք գյուղում ա ապրել, մատների վրա կարամ հաշվեմ քանի անգամ ա քա-
ղաք եկել։ Հիմա, որ եկել ա իրան սաղ շատ խորթ ա։
Մենք սեփական տանն ենք ապրում։Երբ նայես մերս հող ա փորում կամ էլ ավել ա անում։ Մի օր դռան դեմը մաքրելուց ա եղել, մեր
հարևան Սվետը եկել հարցուփորձ ա արել, խոսացել են, մերս էլ կանչել ա տուն, յանի թե նստի հետը մի բաժակ կոֆե խմի։
Դե միամիտ կնիկ։ Էտ ում որ կանչել էր տուն, ձեռից թուլ կնիկ ա, սաղս լավ գիտենք, որ գող ա։ Ուրեմն եկելա տուն, ինչ ձեռի տակ
ընկել ա, գցել ա գրպանը։ Հիմա վրեն չենք կարում ապացուցենք։ Մորս վրա էլ գժված եմ։ Ախր էս ձեր գյուղը չի այ մերս, ստեղ սաղ
իրար բարեկամ չեն, չի կարելի ամեն անցնողի տուն հրավիրել։