Փողոցում թանկարժեք հեռախոս գտա, ուզում էի գտնել տիրոջը ու վերադարձնել, բայց․․․Հեռախոսի մեջ ընենց բան տեսա, որ դեն
նետեցի ու չեմ փոշմանել, էլ գլխիս լոլո չկարդաք։Էրեկ փողոցում մի հեռախոս գտա: Իմիջիայլոց, ես շուտ-շուտ եմ հեռախոս գտնում
ու անպայման գտնում եմ տիրոջը ու վերադարձնում: Քանի որ հիմա գրեթե բոլոր մարդիկ ունեն գաղտնաբառ կամ մատնահետք,
պետք է հեռախոսը տանել տուն և սպասել, որ ինչ-որ մեկը զանգի, իսկ հետո պայմանավորվել։
Բայց, զարմանալիորեն, ոչ ոքչէր զանգում։ Առանց վարանելու ես սրբեցի էկրանը և բացեցի այն։ Բաց թողնված զանգեր չեն եղել, ին-
չը նշանակում է, որ սեփականատերը դեռ չի իմացել անհետացման մասին։Ես սկսեցի թերթել կոնտակտները և մտածեցի, թե ում
զանգեմ. սովորաբար ես փնտրում եմ «կին», «որդի», «մայրիկ, հայրիկ»:
Բայց սրանցից ոչ մեկը չկար: Անկեղծ ասած, շատ զարմացա, հետո մտա WhatsApp հաավելվածը և կարդացի հաղորդագրություննե-
րը: Առաջինը բացեցի ու տեսա աղջկա հետ նամակագրությունը։Չեմ ուզում մեջբերել, քանի որ միայն հայ հո յանքներ էին: Ես ուղղա
կի ցն ցված էի. ես չեմ հասկանում, թե ինչպես է հնարավոր շփվել նման մարդկանց հետ:
Ես երբեք չեմ հավանել նման մարդկանց՝ թե դպրոցում, թե համալսարանում: Դե, ես համոզված եմ, որ հիմա նրան կվերադարձնեմ
հեռախոսը, բայց ի վերջո, վստահ եմ, որ նա նույնիսկ «շնորհակալություն» չի ասի։ Ես նման մարդկանց չեմ սիրում։ Մտածեցի՝ գու-
ցե նրա ճակատագիրը հենց այսպես պատժե՞լ է նրան։ Դե ուրեմն, ես նրան չեմ անհանգստացնի: Այս մտքերով հեռախոսը թողեցի
մոտակա նստարանին ու հեռացա։ Իմ կարծիքով այս կյանքու