Իմ կյանքն այնպես է զարգացել, որ երբ ամուսնացա, ծնողներս գրեթե կործանարար ուժ դարձան իմ ամուսնության մեջ։ Հիմա ես հասկանում եմ, որ ճիշտ եմ վարվել՝ սահմանափակելով շփումը ծնողներիս հետ։ Դեռ ուսանողական տարիներին ես ու Սոֆյան ամուսնացանք։ Ես ինքս հարուստ ընտանիքից եմ՝ ի տարբերություն Սոֆյայի։ Ես խստորեն պնդում էի, որ մենք ապրենք ծնողներիս հետ։ Մենք հետագայում տեղափոխվեցինք իմ ծնողների մոտ: Բայց մենք շատ զղջացինք այս ընտրության համար։ Հանկարծ մայրս ինչ-ինչ պատճառներով սկսեց նե ղացնել կնոջս:
Մայրս անընդհատ պնդում էր, որ կինս վատ տնային տնտեսուհի է:Կինս՝ գլուխը կախ, լսում էր այս ամենը։ Ես սր տանց խղճում էի նրան։ Ես հաճախ հանգստացնում էի մորս և խնդրում, որ չնե ղացնի կնոջս։ Ես սիրում եմ կնոջս, սա ամենակարևորն է։ Հետո հորս խնդրեցի խոսել մորս հետ։ Բայց հայրս պատասխանեց, որ իրենք են այս տան տերը և մենք պետք է նրանց լսենք։ Չկար մի երեկո, որ Սոֆյան լա ց չլիներ։ Երկուսս էլ ի վերջո կորցրեցինք մեր համբերությունը։
Կինս ինձ խնդրեց հեռանալ և ապրել իր մոր հետ։ Ծնողներս հենց իմացան այդ մասին, անմիջապես զգուշացրին. – Լավ մտածեք, քանի որ դուք կմնաք առանց մեր աջակցության և ժառանգության։ Ավելի լավ է գտնել մեկ այլ կին, որը կհարգի և կգնահատի մեզ։ Լսածիցս ցն ցված էի և հասկացա, որ պետք է անհապաղ հեռանալ նրանցից։ Բայց ես որոշեցի, որ լավագույն տարբերակը բնակարան վարձելն է, ինքնուրույն ապրելը։