Եկել էի ծննդատուն կնոջս ու երեխայիս տուն տանելու․
Հանկարծ նկատեցի, որ կինս դուրս եկավ, սակայն առանց երեխայի․․․
Եկել էի ծննդատուն կնոջս ու երեխայիս տուն տանելու․Հանկարծ նկատեցի, որ կինս դուրս եկավ, սակայն առանց երեխայի․․․
Կյանքն այնպես է դասա վորվել, որ շատ կանայք, որոնք անկեղծորեն երեխա են ցանկա նում, չեն կարող անում ունենալ։ Իսկ նրանք, ովքեր
չեն կարող և արժանի չեն մայր կոչվելու, Աստծուց ստանում են այդ պարգևը։
Ինչպես է դա պատահում։Ինչու՞ է այդքան անարդար։Ինչու՞ են կանայք թողնում իրենց երեխաներին։Մի՞թե կա ավելի գեղեցիկ զգաց
մունք, քան մայրական սերն է։Այս պատմո ւթյունը տեղի է ունեցել Կատյայի և Սերգեյի կյանքո ւմ։
Սերգեյն ուն Կատյան ծանոթացել էին մայրաքաղաքի բիզնես–կենտրոններից մեկում։Տղամարդն ակտիվորեն իր բիզնեսով էր զբաղված, չէր մտածում ամուսնանալու
և ընտանիք կազմելու մասին։
Կատյան էլ իր կարիերան էր անում։Նրանք հանդիպեցին, սկսեցին շփվել, իսկ հետո աղջիկն առաջարկեց ընտանիք կազմել, տղան էլ դեմ չէր ընտանեկան կարգավիճակին:Բայց այս առումով նրանց պատկերացումները լրիվ այլ էին։ Կատյան ուզում էր վայելել կյանքը,
ճամփորդել, կյանք տեսնել։
Չէր ուզում ոչինչ անել, ոչ հավաքում էր, ոչ լվանում, ոչ ուտելիք պատրաս տում։ Տան աշխատողներ էր կանչում, պատրաստի սնունդ
էր գնում, իր վրա մեծ գումարներ էր ծախսում խանութներում ու գեղեցկության սրահներում։
Բնականաբար, ամուսնուն սա դուր չէր գալիս։Սկսվեցին մշտական կռիվներն ու վեճերը։ Իսկ որոշ ժամանակ անց Կատյան իմացավ, որ հղի է։
Նա եկավ և հաղորդեց այդ մասին ամուսնուն։ Նա նաև ասաց, որ ուզում է ազատվել երեխայից և դա չի արել միայն, որովհետև ժամ-
կետը թույլ չէր տալիս։
Դրանից հետո նրանց հարաբերությունները լրիվ սառչեցին։ Նրանք հարև անների նման էին ապրում, սակայն Սերգեյը հույս ուներ, որ երեխայի ծնունդից հետո ամեն բան կկարգավորվի։Սակայն նրան հիասթափություն էր սպասում։Երբ նա եկավ նրանց տուն տանելու ծննդատնից, կինը մենակ դուրս եկավ՝ առանց երեխայի։
-Ո՞ւր է երեխան։
-Ես նրանից հրաժարվել եմ։ Նրանք սկսեցին կռվել։
Կատյան ինչ–որ սովորական բառեր ասաց և հեռա ցավ, Սերգեյը չէր էլ լսում նրան, հասկանում էր, որ կինն իրեն կորցրել է։Դրանից
հետո նրանք չէին շփվում և միասին չէին ապրում։Սերգեյը ամուսնալուծվեց, իսկ երեխա յին ծննդատնից ինքը վերցրեց։
Բժշկական ողջ անձնակազմը ուրախությամբ էր հետ ևում այս ամենին. չէ որ մեր օրերում նման հայրերին հազ վադեպ կարելի է հանդիպել։
Նա միայնակ էր դաստիարակում որդուն, նրան մայրն էր օգնում։ Մի քանի տարի անց նա մի կնոջ հանդիպեց, ում սիրահարվեց։
Նա փոխարինեց երեխայի մորը, իսկ մի որոշ ժամանակ անց նրանք նաև աղջիկ ունեցան։Կատյայի կյանքն այդպես էլ չդասավորվեց։ Նա
երբեք չհետաքրքրվեց իր երեխայով։ Իսկ Սերգեյը նույնիսկ հիշել չի ուզում նրա մասին։
Այո, հասկանում է, ինքն էր իր համար նման կին ընտրել,
բայց այլևս մտածել նրա մասին չի ցանկանում և վե՛րջ։