Երևան, 1970 թվական․ իսկ ովքե՞ր են հիշում հունգարական դեղին «Իկառուս»-ը

Երևանն իսկապես սովորական մի քաղաք չէ, որին կարելի է միայն նայել և գոհանալ հենց այդքանով։ Մեր քաղաքն ասես իսկապես այն գեղեցիկ վայրերից մեկն է ողջ աշխարհում, որն ի դեպ իր շուրջն է համախմբել ոչ միայն մեր իսկ սիրելի համաքաղաքացիներին, որոնք ի դեպ ամենից երջանիկներից կարող են իրենց համարել, այլ նաև այն քաղաքը, որում գտնվող զբոսաշրջիկն անգամ կարող է իրեն բախտավոր համարել։

Այո հնի և նորի սահմանագծում գտնվող մի գեղեցիկ քաղաք, որը նաև իր հանրության համար շարունակել է լինել նույն սիրված մայրաքաղաքը։

Երևանյան տարբեր պատմություններ իհարկե կապ ունեն նաև մեր իսկ սիրելի պատվավոր քաղաքացիների, ինչպես նաև մեծերի հետ, որոնց անուններով էլ նաև կոչվում են նաև մեր սիրելի քաղաքի փողոցները։

Լինել երևանցի և չիմանալ նրա ամեն մի հետաքրքիր պատմությունն ասես ևս մի մեղք կարելի է համարել, քանի որ առաջին հերթին հենց մենք պատեք է անչափ սիրենք մեր սիրելի քաղաքը՝ իր ամեն մի քարով և թփով և կարողանանք նաև մեզ համար գտնել այնպիսի սահմանումներ, որոնք կիրառելով միայն կկարողանանք ինքներս ևս օգտակար լինել մեր իսկ սիրելի մայրաքաղաքի համար։

Լուսնակարներն այժմ, որոնք ևս կդիտեք ևս մեկ անգամ ասես վկայումն են այն փաստի, որ մեր սիրելի քաղաքն իսկապես եղել է, կա և կման աշխարհի ամենից հետաքրքիր քաղաքներցի մեկը։