Մարդս մահացավ ու երեխեքս մնացին իմ հույսին. Աշխատանքիս տեղը տնօրենս միամիտ իմացավ, որ ես մենակ կնիկ եմ, մենակ եմ մեծացնում երեխեքիս ու տնօրենիցս նենց բան լսեցի, որ սկսեցի տեղում լացել. տեսեք թե հետս ինչ կատարվեց.
Մի տարի առաջ ամուսինս չարաբաստիկ ավտովթարից մահացավ, մնացի ես իմ երեք երեխաների հետ, պիտի մենակով մի ձև իրանց պահեի, մեծացնեի։ Երեխեքս էլ մեկը մանկապարտեզա գնում, երկուսը դպրոց։ Էդ ընթացքում իմ մասնագիտությամբ մի աշխատանք գտա, աշխատավարձը ցածր չէր, բայց դե երեք երեխա պահելու համար պարզա քիչա։ Մի խոսքով ընդունվեցի աշխատանքի, բայց էստեղ ոչ մեկ չգիտեր իմ կարգավիճակը։ Մի ամիս աշխատելուց հետո թեմայա բացվում ու տնօրենս իմանումա, որ միայնակ մայր եմ ու երեք երեխա եմ մեծացնում։
Ասումա երեխեաներիդ կբերես ստեղ, ծանոթանանք։ Հաջորդ օրը բերում եմ, բոլորի հետ ծանոթանում են, տնօրենս ասումա բա ոնց ես հասցնում, ովա նայում երեխեքիդ, ասում եմ դե ստիպված տանն եմ թողնում, նայեց նայեց, մի րոպե մտածեց, ասեց պետք չի մենակ թողնես, թող գան ստեղ դասերը անեն, մինչև դու գործդ ավարտես։ Հետո էլ նստեց նայեց թե բա շնորհավորում եմ, ասում եմ ինչի, ասումա աշխատավարձի բարձրացման առիթով։
Աշխատավարձս բարձրացրեց ու խոստացավ, որ եթե նորմալ աշխատում, պաշտոնս էլ կբարձրացնի ու դե դրա հետ աշխատավարձ էլի կբարձրանա։ Չգիտեի ինչ ասեի, չէի հավատում, մինչև որ պայմանագիրը չստորագրեցի, տնօրենիս սենյակում կանգնած լացում էի։ Սենց բարի մարդիկ իրոք կան, որ մենակ իրանց մասին չեն մտածում, չնայած որ պարտավոր չեն մյւոսներին օգնեն, բայց սա ավելի քան օգնություն էր։