Երբ ես ամուսնացա Պողոսի հետ, նա անմիջապես սկսեց ինձ համոզել, որ երեխա ունենամ։ Ես ընդհանրապես չէի ուզում դա և հոգեպես պատրաստ չէի մայր դառնալու: Բայց նա չէր դադարեցնում իր փորձերը, անընդհատ համոզում էր, խոսում էր այն մասին, թե ինչպես է երազում որդու մասին։ Պողոսն ինձնից մի քանի տարով մեծ է, ուստի նա արդեն պատրաստ էր երեխաներին։ Բայց ես ազատ կյանք էի ուզում, ուզում էի ազատություն և ոչնչի մասին չմտածել։ Իսկ երեխան մեծ պատասխանատվություն է, որին ես պատրաստ չէի և ազնվորեն դա ասում է ամուսնուս։ Հետո Պողոսը միացրեց ծանր հրե տանին` մորը:Սկեսուրս սկզբում, գրեթե ամեն օր, խոսում էր այն մասին, թե որքան հրաշալի է տեսնել երեխայի առաջին քայլերը կամ նրա ժպիտը։ Բայց հետո նա սկսեց ինձ ուղղակիորեն ասել, որ ամուսնուս սերունդ է պետք:
Եթե ես չկարողանամ երեխա ունենալ, նա կգտնի մեկ ուրիշին: Ես 30 տարեկան եմ, իսկ նա արդեն 37 տարեկան։ Հետո ես սկսեցի պատրաստվել այն մտքին, որ վերջիվերջո երեխան պետք է ծնվի: Երբ Պողոսը իմաց ավ, որ ես մտածում եմ երեխայի մասին, նա ինձ խոստացա վ ամեն ինչում օգնել։ Տնային գործերը հավասար կկիսենք, ասաց, որ աշխատանքից հետո երեխայի հետ քայլելու է, որ ես հանգստանամ։ Հետագայում սկեսուրս էլ միաց ավ՝ ասելով, որ գիշերը թոռան հետ կնստի, որ ես քնեմ։Ես հավատացի ու վստահեցի նրանց։ Ես որդի ունեցեա։ Բոլորը շատ ուրախ ու երջանիկ էին։
Իսկ ծնն դաբերությունից հետո ինձ համար շատ ծանր էր, մանավանդ որ ծնն դաբերությունն ինքնին ծանր էր։ Բայց իրականությունը միանգամայն այլ էր: Ինձ ոչ ոք չօգնեց։ Սկեսուրս 5 րոպեով գալիս էր մեզ մոտ միայն երեխային նայելու, երեք րոպե գրկում ու վերջ։ Իսկ ամուսինս ասում է, որ եթե ես տանը նստեմ, ուրեմն ամեն ինչ կարող եմ ինքս անել առանց նրա օգնության։ Նա երեխայի հետ չի զբոսնում, ինչպես խոստացել էր։ Նա ասում է՝ աշխատանքից հոգնում է։ Ես խե լագարվեցի, հավաքեցի իրերս և թողեցի նրանց: Նրանք երեխա էին ուզում, թող ստանան, ես մենակ պատրաստ չեմ սրան։