Վահանն ու Կարինան ամուսնացան, ոչ մի բանի համար փող չկար, ուստի որոշեցին միառժամանակ հետաձգել իրենց մեղրամիսը՝ գումար հայթայթելու և ուղիղ իրենց երազանքների երկիր գնալու համար։ Հարսանիքից հետո Լարիսան՝ Վահանի մայրը, որոշեց գյուղ գնալ քրոջ՝ Մարինայի մոտ։ Քույրերը երիտասարդ տարիքում կորցրել են իրենց ամուսիններին և դրանից հետո նրանք երբեք չեն ամուսնացել։ Լարիսան ուներ մի տղա՝ Վահանին, իսկ Մարինան ուներ երկու որդի, սակայն նրանք երբեք չէին այցելում մորը և դժկամությամբ էին պատասխանում նրա զանգերին: Ամեն մեկն իր գործն ուներ, Մարինան հասկանում էր, բայց վի րավորված էր զգում իրեն։ Թոռներին էլ գրեթե չէր տեսնում։ Վահանը և իր կինը որոշեցին գնալ մորաքրոջ մոտ, որպեսզի Կարինան հանդիպի մորաքրոջը։ Բոլորն անմիջապես ընկերացան։
Չնայած Մարինան դիմադրում էր, Կարինան ամբողջ օրը աշխատում էր այգում, Վահանն զբաղված էր գոմի և բոլոր տանիքների թարմացմամբ, իսկ Լարիսան զբաղված էր այգու մշակմամբ։ Երբ ամեն ինչ ավարտվեց և հարազատները վերադարձան քաղաք, Մարինան տխ րեց։ Նա որոշեց զանգահարել իր որդուն և միգուցե նա որոշի գալ մոր մոտ իր թոռների հետ. – Մայրիկ, մենք ժամանակ չունենք: Ալբերտին կանչիր, գուցե գա,- ավագ որդին ամեն ինչ գցեց կրտսերի վրա։ Մարինան հասկանում էր, որ երեխաների կողքին երջանիկ ծերությունն իր համար չի , բայց Վահանը և նրա կինը, իսկ ավելի ուշ որդու հետ, ամեն շաբաթ-կիրակի այցելում էին նրան։
Մի օր հանկարծ Մարինան թուլաց ավ։ Քույրը տեղափոխվեց նրա մոտ՝ շուրջօրյա խնամելու համար:Անկողնում պառկած Մարինան անընդհատ զանգահարում էր որդիներին, բայց նրանք կամ չէին պատասխանում, կամ գործերը թույլ չէին տալիս։ Կարինան ու Լարիսան անընդհատ պտտվում էին Մարինայի շուրջը, գիշերները չէին քնում, հսկում էին նրա հանգիստ քունը, իսկ որդիները միայն երբեմն զանգում էին մորաքրոջը՝ իմանալու՝ արդյոք ժամանակն է խոսելու կտակի մասին։ Երբ Մարինան մա հաց ավ, որդիները վերջապես եկան։ Նրանք Լարիսային ասացին, որ այն ամենը, ինչ ուզում են, վերցնեն որպես հուշ, քանի որ եղբայրները պատրաստվում են տունը հանել վաճառքի։ Տեղեկանալով, որ իրենց մայրը տունը կ տակել է քրոջը, տղաները նույնիսկ չեն առարկել, քանի որ, բարեբախտաբար, այնքան հիմար չեն եղել, որ նման իրավիճակում վի ճեն։