Ալիսան անօգնական նայեց իր ավագ քրոջը՝ Լիզային։ Եվ ավելի ամուր բռնեց նրանց ճամպրուկի բռնակը։ Աղջիկը քրոջը հարցրեց, թե արդյոք իրենց ծնողները կվերադառնան: Լիզան պատասխանեց, որ հայրը գնացել է տոմսերի գրասենյակ՝ տոմսեր գնելու, իսկ մայրիկը քաղցրավենիք գնելու: Շուտով նրանք կգնան գնացքով։ Հետո աղջիկը անորոշ ավելացրեց, որ նրանք, հավանաբար, կգնան այլ քաղաք։ Հայրն ասել է, որ այնտեղ մեկ այլ քաղաքում իրենց սպասում է նոր բնակարան՝ մեծ տոնածառով։ Լիզան վա խեցած նայեց մարդկանց, ովքեր արագ քայլում էին։ Նրանք թքած ունեին երկու փոքրիկ աղջիկների վրա, որոնք կուչ էին եկել միասին: Աղջիկները դողացին գնացքի սուլիչից ու ավելի ամուր կառչեցին միմյանցից՝ բռնելով ճամպրուկի բռնակից։
Ճամպրուկը հսկայական էր ու ծանր։ Միայն հայրիկը կարող էր դա կրել: Բայց, միևնույն է, քույրերի բոլոր խաղալիքները չէին տեղավորվում դրա մեջ։ Երբ Ալիսան ևս մեկ տիկնիկ բերեց իր ծնողների ննջասենյակ և փորձեց զուսպ թաքցնել այն ճամպրուկում, մայրը զայրացավ, սկսեց հայհոյել և խաղալիքը դուրս նետեց ճամպրուկի միջից։ Նա դստերն ասաց, որ դադարի իր տիկնիկները տեղավորել, քանի որ իր բոլոր զգեստները ճամպրուկի մեջ չէին տեղավորվում։ Պետք էր նաև ծալել հոր կոստյումները, քանի որ նա պետք է պարկեշտ տեսք ունենա։
Ի վերջո, հայրիկը գործարանի գլխավոր ինժեներն է։ Դրանից հետո մայրիկը նստեց անկողնու վրա՝ թատերականորեն սեղմելով ձեռքերը և սկսեց բարձրաձայն ողբալ, որպեսզի հայրիկը լսի իր աշխատասենյակում: Մայրն ասաց, որ ավելի լավ է հայրը վարպետ լինի այստեղ՝ մայրաքաղաքում, քան գլխավոր ինժեներ այնտեղ՝ այդ անապատում։ Հայրը սկսեց բա րկանալ կնոջ վրա, թեև ինքն իրեն խոստացել էր, որ կլռի ի պատասխան նրա բոլոր կշտամբանքների։ Հայրիկն ասաց, որ իրեն բարձրացրել են, իրեն վստահել են աշխատանքի շատ դժ վար ոլորտ։ Նրանք հավատում են իրեն: Հարկավոր է երկրում գործարաններ հիմնել։
Մայրիկը բա րկացավ, որ նրանց աքսորեցին անապատ: Եվ որ նա պետք է գնա այնտեղ նրա հետ: Այստեղ նա գլխավոր ինժեների տեղակալն էր, բայց սա մայրաքաղաքն է։ Այնտեղ նա կլինի գլխավոր ինժեները, բայց այդ քաղաքում, այդ տայգայում։ Այնտեղ նույնիսկ թատրոններ չկան։ Եվ նա ող բում էր՝ ո՞ւմ հետ է շփվելու այնտեղ։ Իսկ որտե՞ղ են սովորելու նրանց աղջիկները, ո՞ւմ հետ են ընկերանալու։ Ալիսան հարցրեց մորը, թե ինչ է նշանակում «զո րանոց» զվարճալի բառը։ Մայրիկը բա րկացավ, դստերը ուղարկեց իր սենյակ՝ նրան տալով տիկնիկը։
Մայրիկը թույլ տվեց իր դուստրերին վերցնել մեկ տիկնիկ երկուսի համար, բայց հայրիկն ասաց, որ յուրաքանչյուր աղջիկ կարող է խաղալիք վերցնել իր համար: Դրանից հետո նա փնթփնթում էր հայրիկի վրա, թե ինչու պետք է շատ բան տանեն, որովհետև, այնուամենայնիվ, ուղեբեռը կուղարկվի։ Եվ խաղալիքներ, և կահույք, հավաքածուներ և գրքեր: Իսկ ճանապարհին խաղալու համար նրանց բավական է մեկ տիկնիկ։ Բայց հայրիկը ասաց, թող աղջիկները մեկական տիկնիկ վերցնեն, որպեսզի ավելի հեշտ լինի հարմարվել նոր պայմաններին։ Դրանից հետո մայրս արհամարհաբար հանեց իր սիրելի երեկոյան զգեստը, փոխարենը տիկնիկները լցրեց ճամպրուկի մեջ։ Դրանից հետո ամուսնու հետ մի քանի ժամ չխոսեց, կաթիլներ խմեց խոհանոցում:
Կարենն իրեն մեղավոր էր զգում կնոջ առաջ, բայց չէր ուզում հանձնվել։ Նա պատրաստ էր կոստյումը թողնել տան, բայց չէր ցանկանում վշ տացնել իր դուստրերին…Իսկ այժմ Լիզան և Ալիսան կանգնած էին կայարանում և ամբողջ ուժով սեղմում էին ճամպրուկի բռնակը։ Հենց այդ ժամանակ նրանց մոտ վազեց նրանց հայրը, որի շունչը կտրում էր։ Նա զարմացած նայեց շուրջը և հարցրեց՝ ո՞ւր գնաց մայրիկը։ Ալիսան լա ց եղավ ու ասաց, որ մայրը ինչ-որ տեղ է գնացել քաղցրավենիք գնելու։ Եվ դեռ չի վերադարձել: Կարենը չգիտեր ինչ անել։ Նրանց գնացքը պետք է մեկնի 15 րոպեից։
Մի քանի րոպե է պահանջվում ցանկալի վագոն հասնելու համար։ Ի՞նչ անի, գնա կնոջը փնտրի՞, թե՞ դուստրերի հետ վազի գնացք։ Աշխատանքի վայրում նրան արդեն սպասում էին, չէր կարող ասել, որ կուշանա։ Իսկ ինչու՞ կինը հեռացավ, ի՞նչ քաղցրավենիք կարող է լինել կայարանում։Հասկանալով, որ գնացքը շատ շուտով մեկնելու է,Կարենը վերցրեց ճամպրուկը, ամուր բռնեց Լիզայի ձեռքից՝ հրամայելով Ալիսային մյուս կողմից բռնել քրոջ ձեռքը։ Նա իր դուստրերին ասաց, որ նրանք պետք է վազեն, քանի որ նրանց գնացքը շուտով շարժվելու է։ Մայրիկը շուտով այստեղ կլինի: Նրանցից երեքը շունչը կտրած ու քրտնած վազեցին գնացք։ Գնացքը գնաց երկու րոպեից։ Կարենը ճամպրուկը մտցրեց գնացք, օգնեց դուստրերին։
Նա ասաց ուղեկցրոդուհուն, որ նա նայի նրանց, ինքը գնաց կնոջը փնտրելու։ Ուղեկցորդուհին ասաց, որ մեկ րոպեից էլ քիչ ժամանակ ունի: Հակառակ դեպքում գնացքը կշարժվի։Ալիսան սկսեց բարձր լ աց լինել։ Մայրիկը չկա, հայրիկը նույնպես կգնա: Նա սկսեց աղա չել հորը, որ ոչ մի տեղ չգնա։ Բայց հայրիկը հաստատակամորեն ասաց, որ հիմա կգտնի մայրիկին և կվերադառնա: Քույրերը շարունակեցի կանգնել ՝ չհամարձակվելով շարժվել։ Նրանք ամուր բռնեցին ճամպրուկի բռնակը։ Գնացքը սկսեց դանդաղ շարժվել, ուղեկցորդուհին վա խեցած նայեց աղջիկներին։ Նա վստահ ասաց քույրերին, որ իրենց հայրը, ամենայն հավանականությամբ, կարողացել է ցատկել վերջին կառքը: Իսկ հիմա մոր հետ միասին կգան աղջիկների մոտ։
Հետո ուղեկցորդուհին փակեց դուռը։ Նա աղջիկներին տարավ իրենց կուպե։ Նա ասաց, որ թողնեն իրենց ճամպրուկը այստեղ, իսկ նա նրանց համար քաղցր թեյ կպատրաստի։ Ալիսան սկսեց լ աց լինել, Լիզան նույնպես հազիվ զսպեց արցունքները։ Բայց հայրիկը մի փոքր ուշ եկավ: Աղջիկները արդեն վայելում էին իրենց տված համեղ կարկանդակներր: Բայց չգիտես ինչու մենակ եկավ, մորը չէր գտել։ Կարենը շփոթված ու դժ գոհ էր։ Մեկ օր անց օտար քաղաքում երկու դուստրերով տղամարդը իջավ հարթակից։ Վարորդն արդեն այնտեղ էր և սպասում էր նրանց։
Կարենին աղջիկների հետ տարավ նոր բնակարան, որը գտնվում էր գործարանի կողքին։ Նրանց նոր տունը դատարկ էր և փոքր, երկու փոքրիկ սենյակներ էին: Վարորդն օգնեց ճամպրուկների հարցում: Կարենը տխուր ասաց, որ սա իրենց նոր տունն է: Լիզան արցունքներն աչքերին հարցրեց, թե որտեղ է տոնածառը։ Ալիսան բարձր հե կեկալով ասաց, որ նրանք մեծ տոնածառ են ուզում: Հայրիկի վարորդը ժպտալով ասաց, որ տոնածառը վաղը կբերեն ։Դրանից հետո վարորդը աղջիկներին ասաց, որ տոնը շատ շուտով կգա, չմոռանան գեղեցիկ էլեգանտ զգեստներ պատրաստել։
Նա ասաց Կարենին, որ կահույքը մեկ օրում կհասցնեն բնակարան։ Իսկ այսօր օգնության կկանչեն հարևաններին: Այստեղի մարդիկ բարեհամբույր են, նրանք երբեք չեն թողնի ձեզ դժ վարության մեջ։ Մեկ ժամ անց դատարկ բնակարանում հավաքվեցին հոգատար հարևանները։ Ինչ-որ մեկը օրորոց էր բերել, ինչ-որ մեկը լրացուցիչ վերմակ ու սավան էր գտել։ Մարդիկ ամեն ինչ անում էին, որ տղամարդն ու նրա դուստրերը իրենց հարմարավետ զգան։ Նրանք նույնիսկ ուտելիք տարան, հարևանը թարմ թխած կարկանդակներ հյուրասիրեց։ Իսկ երկրորդ հարևանուհին առաջարկեց նստել աղջիկների հետ, մինչ հայրիկը վաղը գնա աշխատանքի:Կարենը շփոթված էր, նա ամաչում էր, քանի որ անծանոթ մարդիկ օգնեցին և ոչ ոք չհարցրեց, թե որտեղ է աղջիկների մայրը։
Ուշ երեկոյան, երբ ամբողջ ժողովուրդը գնացել էր տուն, նա գրկեց իր դուստրերին և ասաց, որ նրանք, իհարկե, լավ կլինեն։ Եվ նրանք միասին կհաղթահարեն բոլոր դժվա րությունները: Ալիսան կամացուկ հարցրեց հորը, որտեղ է մայրիկը: Կարենը հոգոց հանեց և ասաց, որ հետո կգա։ Իսկ վաղը անպայման կզանգի ու կասի, որ սպասում են ու կարոտում։Կարենն ամեն օր գնում էր զանգերի կենտրոն։ Նա զանգում էր , փորձում կնոջ մասին ինչ-որ բան իմանալ։ Բայց նրան չհաջողվեց։ Ոչ ոք չգիտեր, թե որտեղ է նրա անփույթ կինը …Կարենն այլևս չամուսնացավ: Նա ինքը մեծացրեց իր դուստրերին, նրանց տվեց իր ողջ սերը։
Աղջիկները մեծացան և ստեղծեցին իրենց ընտանիքները: Տղամարդը նրանց հատկացրեց բնակարաններ։ Նա սկսեց հի վանդանալ։ Մի քանի տարի անց նա մա հացավ։ Իսկ հու ղարկավորությունից երեք տարի անց անհայտ հասցեից նամակ է եկավ Կարենին: Ալիսան ու իր ընտանիքը ապրում էին նրա հին բնակարանում։ Նա նամակը հանեց փոստարկղից: Նա պտտեց այն իր ձեռքերում՝ մտածելով բացել, թե ոչ։ Չէ՞ որ դա հոր հասցեն էր և նրա ազգանունը։ Ալիսան զանգահարեց քրոջը և հարցրեց, թե ինչպես պետք է անել: Լիզան ասաց, որ իրենց հայրն այլևս կենդանի չէ, այնպես որ կարող է բացել նամակը։
Երեկոյան Լիզա եկավ քրոջ տուն և տեսավ, որ նա լա ց է լինում։Ալիսան Լիզային նամակը հանձնեց, որտեղ ասվում էր, որ վերջապես գտնվել է իրենց մայրը։ Նա այժմ ցանկանում է տեսնել իր դուստրերին: Լիզան ուղղակի ասաց, որ մայր չունի։ Ալիսան համաձայնեց քրոջ հետ։ Բայց նամակը նորից եկավ։ Ալիսան դեն նետեց ամեն ինչ՝ առանց նույնիսկ կարդալու։ Բայց մի օր հեռախոսը զանգեց ։ Ալիսան վերցրեց հեռախոսը և լսեց մի ծանոթ ձայն։ Այնտեղ, լարերի մյուս ծայրին, մայրը լա ց էր լինում և ասում, որ ուզում է տեսնել իր սիրելի աղջիկներին։ Չէ՞ որ նա դեռ պահում է իր դուստրերի տիկնիկները։ Նա ասաց Ալիսին և քրոջը, որ գան իրեն այցելելու, քանի որ նա ծեր է և հ իվանդ։ Եվ նա ունի բնակարան, որը ցանկանում է թողնել իր դուստրերին։
Ալիսը կասկածեց: Նա չգիտեր, թե ինչ անել: Նա քրոջից խորհուրդ հարցրեց, բայց Լիզան անդրդվելի էր, մայր չունի ու չի էլ ունենալու։ Իսկ Լիզայից նրանից ոչինչ պետք չէ։ Ալիսը երկչոտ ասաց, որ գուցե մայրը մտափոխվել է։ Այո, նաև մայրաքաղաքում բնակարանն ավելորդ չի լինի։Լիզան մնաց իր կարծիքին: Նա պատասխանեց, որ եթե քույրը ցանկանում է, թող մենակ գնա: Նա մորից ոչինչ չի ուզում։ Մի փոքր մտածելուց հետո Ալիսը որոշեց գնալ մայրաքաղաք։ Բնակարանը երբեք ավելորդ չէ։ Այո, նաևև նա ուզում էր հարցնել, թե ինչու մայրն այդպես վարվեց նրանց հետ …
Նա արագ վերադարձավ։ Նրա սր տում նո ղկալի զզվելի զգացում կար։ Նա ցանկանում էր քրոջը պատմել իր ճամփորդության մասին, բայց Լիզան ոչինչ չհարցրեց մոր մասին։ Իսկ Ալիսը շատ էր ուզում ասել, որ մայրը ոչ մի տիկնիկ չի պահել, այդ ամենը սուտ է։ Նա նաև բնակարան չունի։ Իսկ դուստրերին նա հիշել է միայն այն պատճառով, որ ծերացել է ու հի վանդացել, մշտական խնամքի կարիք ունի։ Եվ նա ապրում էր մայրաքաղաքի ծայրամասում գտնվող մի թշվառ տնակում։ Իսկ, երբ աղջիկներին թողել է կայարանում, ուղղակի վա խեցել է։ Նա վա խենում էր գնալ այլ քաղաք, քանի որ չգիտեր, թե ինչ է իրեն սպասում այնտեղ …