Մորս հորեղբոր տղան որոշեց տեղափոխվել քաղաք և խնդրեց առաջին անգամ ապրել մեզ մոտ, մինչև նա աշխատանք և բնակության տեղ գտնի։ Իհարկե, համաձայնեցինք, քանի որ նա մեր բարեկամն է։ Մեր բնակարանում ապրելու առաջին յոթ օրվա ընթացքում մորաքույրս ամեն օր դուրս էր գալիս աշխատանք փնտրելու, կեսօրին վերադառնում, պառկում էր քնելու և հեռուստացույց դիտում։
Հետո աշխատանքի փնտրտուքը դարձավ ավելի քիչ հաճախակի, իսկ ավելի ուշ ընդհանրապես դադարեց։ Մորաքույրս ամբողջ օրը հեռուստացույցով զվարճանքներ էր դիտում, իսկ գիշերը դատարկում էր սառնարանի պաշարները։ Մենք հույս ունեինք, որ նա շուտով կհեռանա, և ամեն ինչ կավարտվի, բայց եղավ հետևյալը։
Աղջիկս դպրոցից տուն եկավ, և մորաքույրս ասաց նրան. «Կոշիկդ մի՛ հանիր, շուտ գնա ինձ տամպ ոններ գնիր»։ Ես ուղղակի ա պշած էի։ Ես աղջկաս ասացի, որ նա ոչ մի տեղ չի գնալու և մորաքրոջս ասացի այն ամենը, ինչ մտածում էի նրա մասին։ Նա բղ ավում է ինձ վրա և ասում. — «Ուրեմն ինքդ գնա, մի փ չացրու երեխային այդպես, չի կարելի»:
Ամուսինը, լսելով դա, պարզապես մորաքրոջ իրերը դրել է պայուսակների մեջ և ասել, որ անմիջապես հեռանա, այլապես ամեն ինչ պատուհանից դուրս կշպրտի։ Հարազատը իհարկե հեռացավ։ Դրանից հետո մեր հարազատները չեն զանգում մեզ մոտ մնալու խնդրանքով, բայց վստահ ենք, որ նման հանգստությունը երկար չի տևի: