Մեր երեխեքը մեծ են արդեն: Տղես Գերմանիայում ա, աղջիկս էլ ամուսնացած ա, շատ լավ մարդ ունի, տնով-տեղով: Ես ու մարդս էլ մնացել ենք մենակ: Ցերեկները գնում ենք գործի, իրիկունը սերիալներ ենք նայում ու օրներս ըտենց անցնում ա: Բայց վերջերս զգացի, որ մարդս մի տեսակ փոխվել ա: Անընդհատ ինչ որ տեղա գնում, ասում ա, կամանդիրովկա են ուղարկում: Ամեն շաբաթ մի երկու օրորվ գնումա:Մի օր որոշեցի գնամ մեր դաչայից խնձոր բերեմ, սիրտս շատ էր ուզում: Գնացի ու ինչ տենամ:
Մարդուս ավտոն դարպասի առաջ կանգնածա: Աչքերիս չհավատացի: Մտա ներս ու ինչ տենամ: Սի րածի հետ պաչպ չվումա: Ու սիրածն էլ իմ մոտիկ ընկերուհին ա: Վայ թքեմ ձեր երեսին: Երկուսին էլ մի լավ շշպռեցի, ու տնից դուրս շպրտեցի: Ընկերուհի կոչեցյալին հենց տրու սիկով էլ դուրս գցեցի: Չնայած էդ աննամուսը ոչ ամոթ ունի, ոչ աբուռ:Մարդուս էլ ասեցի, որ չփորձվի տուն մտնի: Գնացի տուն, հավաքեցի իրա փալաս-փուլուսն ու հենց լուսամուտից շպրտեցի: Հիմա էլ հետևիցս ընկած ա, խնդրում ա, որ ներեմ: Բայց ես դրան չեմ ների: