Մենք ծանոթացա իմ առաջին և վերջին սիրու հետ, երբ ես տասնութ տարեկան էի՝ մի գեղեցիկ աղջիկ՝ երկար մազերով և կարմիր այտերով: Հիմա ես 60 տարեկան եմ, գեղեցկությունը, ինչպես նաև սիրելիս, անցյալում են: Մենք ծանոթացանք, երբ նա եկավ մեր գյուղ՝ կարևոր գործերով։ Մենք սիրավեպ ունեցանք, բայց պաշտոնապես երբեք չամուսնացանք։ Սիրելիս երազում էր որդի ունենալ, իսկ ես երազում էի իրականացնել նրա երազանքը, բայց առողջական խնդիրներ կային։ Նա ուղղակի հոգնել էր նման կյանքից ու սկսեց դավաճանել ինձ։Նրա սիրուհին, ի տարբերություն ինձ, անմիջապես հղիացավ։ Համոզված եմ, որ նա ինձ ավելի շատ էր սիրում, բայց նա որոշեց իրեն իսկական տղամարդու պես պահել:
Նա նե րողություն խնդրեց և գնաց չծնված երեխայի մոր մոտ։ Մի քանի ամիս անց իմացա, որ նա դուստր ունի։ Այն ժամանակ ես նույնպես հղի էի, բայց այդ մասին իմացա միայն սիրելիիս հեռանալուց հետո ու չցանկացա աղջկան զրկել հորից։Մեկ ամիս անց առողջ տղա ծնվեց։ Նախկին ամուսինս իմացավ երեխայի մասին և որոշեց վերադառնալ ինձ մոտ, քանի որ նա դեռ սիրում էր ինձ: Ես այնքան վիրավորված էի նրանից, որ նրան դռնից դուրս հանեցի և խորհուրդ տվեցի հոգ տանել աղջկա դաստիարակության մասին։
Գրեթե ամեն օր նա գալիս էր ինձ մոտ, թակում դուռը, աղաչում, որ ներեմ իրեն, թույլ տամ, որ տեսնի որդուն, բայց ես հպարտ կին եմ և դուրս էի հանում նրան միշտ։ Սիրելիիս սիրտը չդիմացավ: Ամեն ինչ իմ մեղքով էր։ Մի քանի տարի անց պատահաբար հանդիպեցի նախկին ամուսնուս սիրուհուն։ Նա խոստովանեց, որ ամբողջ կյանքում անիծել է ինձ, քանի որ ամուսինս երբեք չի սիրել իրեն, մնացել է միայն հանուն իր աղջկա։ Ես այնքան հույս ունեմ, որ գոնե հաջորդ աշխարհում ես կկարողանամ մոտ լինել իմ սիրելիին և ոչ ոք մեզ այլևս չի բաժանի։