Մի ամիս առաջ իմ զարմիկին էինք կնքում: Զարմիկս պուճուր ա, մի տարեկան: Ընենց էր լա ցում, ասես գլխին եռացած ջուր էին լցնում: Մաման չդիմացավ ու մոտիկացավ Մկրտության խորհուրդը կատարող քահանային ու ասաց. Հնարավոր չի՞ մի արագացնել, խեղճ էրեխեն ուժասպառ էղավ:Քահանան շարունակելով իր գործը ասեց. Ոչ, որովհետև ծեսը պիտի կատարվի սկզբից մինչև վերջ: Քանի որ հակառակ դեպքում Հաղորդություն չի ստանա: Մաման ուսերը թափ տվեց ու ասեց. Լավ, ինչ արած:
Մի քանի րոպե հետո, չդիմանալով էրեխի լա ցին, նորից մոտիկացավ, ասում ա կարո՞ղ ա ցա վացնում եք:Քահանան ասեց. Էրեխեն լա ցում ա մեծերի մեղ քերի պատճառով:Կինը ցն ցվեց: Նա չէր հավատում իր ականջներին:-Եկեղեցու՞մ եք ամուսնացել: — հարցրեց քահանան՝ թույլ չտալով, որ ուշքի գա։-Ոչ: Այդ ընթացքում քահանան ինչ-որ բան էր հաշվում, հետո ասեց. — Հղ իացել ես, ըստ երևույթին, պահքի՞ն։ Բայց կինը չպատասխանեց, աչքերը իջեցրեց գետնին, քանի՞ անգամ ես ա բորտ արել: Վերջին անգամ ե՞րբ ես գնացել եկեղեցի:
Պատասխան չկա:— Եթե ուզում եք լավ փոփոխություններ ձեր էրեխեքի համար, ուրեմն փոխեք ինքներդ ձեզ դեպի լավը, մոտ կանգնեք Աստծուն:
Ես չեմ մոռանում քահանայի խոսքերը, էդ մի քանի խոսքը բավական էր, որ ներկա գտնվողներս շատ բան հասկանայինք ու սկսեինք ճիշտ ապրել: