Գիտեմ անտարբեր կանցնեք ու չեք էլ կարդա, բայց կուզեի իմանաք ինչ ա զգում սահմանին կանգնած զինվ որականի կինը. ամուսնուս վերջին խոսքերն են ինձ ուժ տալիս, թող ձեզ էլ ուժ տան. Սիրեք ու հպարտացեք ձեր զինվո րներով. Հետո կարողա ուշ լինի

Ամուսինս պայմանագրային զինծառայողա: Ես ամուսնանալուց գիտեի, որ հեշտ չի լինելու իմ կյանքը: Մյուսների պես անհոգ չեմ լինելու: Բայց հենց էտ էր ինձ գրավում, որ ունեմ նվիրյալ ամուսին: Սաղ կյանքս սպասումով ու աղոթքներով եմ անցկացրել: Սահամնին մի հատ լարվածություն էր լինում տեղ չէի գտնում: Ու տենց ստրեսներով ու ապրումներով երեխեք եմ ունեցել ու մեծացրել:

Ժամանակ էր գալիս նեղվում էի, ասում էի երբ պիտի թոշակի անցնես: ԷԼ չեմ դիմանում: Ինչ հասկացանք մենք մեր կյանքից: Սաղ կյանքներս անցավ ստեղից ընդեղ, սահմաններին ու պոստերում: Ասում էի, դու քո զինվ որներին ու հայրենիքդ ավելի ծատ ես սիրում, քան ինձ ու երեխեքիդ: Ջղա յանանում էր, ասում էր չես հասկանում, որ ընտանիքը հենց հայրենիքիցա սկսում: Ու ձեր հանդեպ ունեցած սերնա, որ ուղղորդումա հայրենիք սիրել ու պաշտպանել հանուն ձեզ:

Մի քանի օր առաջ էլի պոստեր պիտի գնար: էտ օրը անընդհատ մի զգացում ունեի, որ պիտի փաթաթվեմ իրան ու ասեմ, որ շատ եմ սիրում ու հպարտանում իրանով: Ասեմ, որ ինձ շատա պետք ինքը, որ առանց իրա ես չկամ ուղղակի: Բայց ինձ զսպեցի, չուզեից լարվեր դիրքեր բարձրանալուց առաջ ու մտածեր, որ նեղված եմ: Ճանապարհել եմ տենց ու կռի վը սկսեց:

Հիմա գլխիս եմ տալիս, չասած խոսքերիս համար, ամեն ինչ կտայի, որ էտ օրը գրկեի իրան ու ասեի էն ինչ մտածում եմ: Աստված եմ կանչում, որ անփորձանք լինի ու գա հասնի մեզ: Ահավոր օրեր էին, քանի օր լուր չունեինք իրենցի հետո զանգեց ասեց, որ լավա: Ուշ ուշա զանգում, ու ահավոր վատ եմ տանում: Երբեք մի զսպեք ձեզ ու ձեր զինվորական ամուսիններին միշտ ասեք, որ շատ եք սիրում ու հպարտանում: Մի օր կարողա ուշ լինի ուղղակի:

Աղբյուր