Երբ աղջիկս 7 տարեկան էր, նրան վիր ահատեցին։ Մինչ նա պառկած էր, անալիզներ էր հանձնում և ցա վից լա ցում, սիրտս կտոր-կտոր էր լինում։ Նա երազում էր, տուն գնալու մասին, նա ասում էր. ես ուզում եմ գնանք տուն: Եվ ես անընդհատ պատկերացնում էի այն պահը, երբ մենք նրա հետ կգնանք գրախանութ, և ես նրան կգնեմ այն բոլոր գրքերը, որոնք նա ուզում է… Հերթական ստուգումներից հետո աղջկաս տեղափոխեցին վիր ահատարան։ Անցավ մի քանի ժամ, և նա չկար:
Եվս երկու երեխա տարան վիրահատ արան. 20-30 րոպե հետո նրանց դուրս բերեցին այնտեղից, բայց իմը դեռ չկա։ Ես արդեն սկսեցի լա ց լինել, բո ւժանձնակազմին հարցրի, թե ինչու է ամեն ինչու երեխայիս չեն բերում, բայց ոչ ոք չկարողացավ պատասխանել, թե ինչ է կատարվում աղջկաս հետ, բայց բոլորն ասում են՝ սպասիր բժշկին, նա ամեն ինչ կբացատրի։ Ես արդեն հիստ երիայի մեջ էի, երբ գլխավոր բժիշկը մոտեցավ ինձ և ասաց, որ աղջկաս չափից շատ անզգայացում են նե րարկել, և նրա սի րտը չի դիմանում… նա վեր ակենդանացման բաժանմունքում է։
Փոքրիկ, փխրուն, անպա շտպան աղջիկս մենակ պառկած էր այդ սենյակում։ Նա միայնակ պ այքարեց իր կյանքի համար… Երբ ինձ ներս թողեցին նրա մոտ, և ես տեսա աղջկաս նման վիճակում, մտածեցի, որ կխելագարվեմ… Բարեբախտաբար, մեկ շաբաթ անց աղջիկս բացեց աչքերը։ Դա իմ կյանքի ամենաերջանիկ պահն էր։ Դրանից հետո ես նրա վրա երբեք ձայն չեմ բարձրացրել, ամեն ինչում օգնել եմ։ Հիմա աղջիկս 28 տարեկան է, ինքը 2 երեխա ունի՝ իմ սիրելի թոռները, բայց ես դեռ նույն հոգատարությամբ եմ վերաբերվում աղջկաս հետ։ Կարծում եմ՝ նրան նորից կորցնելու վախը երբեք չի վերանա։