Ես 8-րդ դասարանում էի, երբ ծնվեց փոքրիկ եղբայրս։ Իմ եղբորս տարիքային տարբերությունը 15 տարի էր։ Ես օգնում էի մայրիկիս, բայց երբևիցե գովեստի խոսքեր չէի լսում: Միայն լսում էի, որ պարտավոր եմ: Քույրը պարտավոր է հոգ տանել եղբոր մասին, դուստրը պարտավոր է հոգ տանել ծնողների մասին: Իսկ որդին ուրիշ է, նա շարունակություն է, և նրան օգնելը դա իմ սուրբ պարտականությունն է: Ավարտեցի համալսարանը, ի դեպ, անվճար հիմունքով էի ընդունվել, աշխատանքի ընդունվեցի ու ամուսնացավ, որդի ունեցավ։ Ամուսինս երբեք չէր նկատում ոչ մաքուր մաքրված բնակարանը, ոչ համեղ բորշը, ոչ էլ նույնիսկ այն, որ ես ավելի բարձր աշխատավարձ էի ստանում: -Դե, դա կնոջ պարտականությունն է ապրել հանուն ընտանիքի, կինը պարտավոր է:
Հորս մա հից հետո, եղբայրս ընդունվեց համալսարան, մայրս սկսեց հաճախ հի վան դանալ: Օգնիր եղբորդ,- ասում էր մայրս,- նա փողի կարիք ունի: Ես վազում էի աշխատանքի, աշխատանքից մորս տուն՝ մեկ շաբաթվա ուտելիք պատրաստելու, եղբորս սենյակը մաքրելու և մորս սառնարանը լցնելու համար։ Էլ ո՞վ պետք է անի սա: Իհարկե դուստրը: Հետո գնում էի տուն ու նույնը անում էի տանը: Որդիս մեծանում էր, փորձում էի ինձ օգնել: Իմ ինքնազգացողությունը վա տացավ: Ինձ հետազոտեցին և պարզվեց, որ արդեն ուշ է ինչ-որ բան անելու համար, բայց կարող եմ փորձել, չնայած բու ժումը շատ թանկ էր։ «Որտեղի՞ց կարող եմ նման գումար գտնել, հնարավոր է բու ժումը չօգնի, դու մա հա նաս, ես ինչպես եմ այդ պարտքերը փակելու, — բղա վում էր ամուսինս։
— Դու ինքդ ես մ ե ղա վոր ամեն ինչում։ Դու քո մասին հոգ չէիր տանում, չէիր մտածում, որ հարազատներին նման ծախսերի մեջ կմտցնես։ Եսասեր ես դու, — ասաց մայրս, իմանալով իմ ախտորոշման մասին: Միայն որդիս, որոշեց ինձ օգնել: Նա գտավ այդ գումարը և ես սկսեցի բու ժումը: Բաժանվեցի ամուսնուցս ու որդուս հետ տեղափոխվեցինք փոքրիկ վարձով բնակարան: Այլևս ոչ ոքի համար ոչինչ չեմ անում, ես ոչ ոքի պարտավոր չեմ օգնել, հատկապես, երբ ոչ ոք ցանկություն չունի ինձ օգնել: Լավ է ուշ, քան երբեք: