Երբ երկու երեխա ծնեցի, մտածում էի, որ գոնե ծերությանս նայեն։ Չէ՞ որ ես ամբողջ կյանքս նվիրել եմ աղջկաս ու որդուս: Պարզվում է ես սխալվել եմ, քանի որ հիմա, երբ խնամքի կարիք ունեմ, նրանցից ոչ ոք չի ցանկանում հոգ տանել իմ մասին: Ես երկու տեղ էի աշխատում, որպեսզի նրանք ամեն ինչ ունենան: Ես նրանցից յուրաքանչյուրին կրթության եմ տվել։ Դուստրս ստացել է դիզայների դիպլոմ, իսկ որդիս՝ ինժեների։
Նրանք երկուսն էլ լավ աշխատանք ստացան։ Քանի դեռ առողջ էի, երեխաների հարցում միշտ օգնում էի նրանց։ Բայց, երբ ես նրանց կարիքն ունեցա, նրանք ցույց տվեցին իրենց իսկական վերաբերմունքն իմ հանդեպ։ Երբ ես սկսեցի ինձ վատ զգալ, որդուս խնդրեցի, որ ինձ մեքենայով տանի հի վան դանոց, բայց նա միշտ զբաղված էր, և խորհուրդ տվեց տաքսի կանչել։ Ես ձեզ կասեմ՝ թոշակառուի համար դա զգալի ծախս է։
մի օր ես պարզապես չկարողացա վեր կենալ անկողնուց։ Ես զանգահարեցի աղջկաս, բայց նա աշխատանքի էր և ինձ խորհուրդ տվեց շտապօգ նություն կանչել։ Մարմնիս ցա վը միգուցե կանց նի, բյց հո գուս ցա վը՝ երբեք: Ինչպե՞ս կարող էր դա տեղի ունենալ: Ինչպե՞ս նրանք սիրելի երեխաներից վերածվեցին եսասերների։ Այդպե՞ս եմ նրանց դաստիարակել։