Ամուսինս և ես տասը տարի ամուսնացած ենք, բայց վերջերս թվում է, որ մենք ընդհանուր ոչինչ չունենք: Աշխատում եմ որպես մատնահարդար, իմ ջանքերի շնորհիվ բավականին հաջողակ եմ իմ մասնագիտության մեջ։ Ամուսնուցս երկու անգամ ավելի եմ վաստակում։ Սա հեշտ գործ չէ, պետք է շատ ջանք գործադրել, փորձել արդյունավետ կատարել գործդ։
Ամուսինս աշխատում է գրասենյակում. Նա կարծում է, որ հասարակության էլիտար մաս է։ Ու թեև նա իմ վաստակածի կեսն է վաստակում, այնուամենայնիվ իրեն համարում է տանը հրամայելու իրավունք ունեցող, ընտանիքի կերակրողը։ Նա ինձ երբեք չի օգնում տնային գործերում։ Ես պետք է աշխատեմ և տան գործերն անեմ։ Աշխատող կանայք կհաստատեն, որ ամենևին էլ հեշտ չէ։ Բայց ամենավատն այն է, որ վերջերս ինձ թվում է, որ մենք ընդհանուր ոչինչ չունենք։ Ես նրանից բարոյական աջակցություն չեմ ստանում։
Մենք նույնիսկ իրար հետ չենք խոսում։ Ես հասկանում եմ, որ, ճիշտ կլինի, որ մենք բաժանվենք ու դրա համար սկսեցի գումար խնայել, որպեսզի հետագայում դրա կարիքը չզգամ: Վերջերս ամուսինս գտավ իմ հավաքած գումարը, սկսեց բղա վել և հարցեր տալ: Իսկ ես պատասխանելու ոչինչ չունեի։ Անկեղծ ասած՝ սրտիս խորքում ուրախ էի, որ ամեն ինչ ինքնըստինքյան բացահայտվեց։ Հայտնի չէ, թե դեռ ինչքան չէի համարձակվի բաժանման հայց ներկայացնել: