Ես նոր էի ավարտել ուսումս ու արդեն աշխատանքի էի ստացել փոքրիկ քաղաքում։ Ես ի ծնե ապրել եմ մայրաքաղաքում, բայց նեղ ու հանգիստ փողոցներով քաղաքն էլ ինձ դուր էր գալիս: Նույնիսկ մայրաքաղաքից էլ շատ: Մարդիկ էստեղ ավելի պարզ էին ու սրտաբաց: Ես մանկաբո ւյժ եմ, աշխատանքի ընդունվեցի գարնանը: Բոլորը հի վանդ էին գր իպով, իսկ մենք՝ բժ իշկներս քրտնաջան աշխատում էինք։ Ես աշխատում էի թե՛ շտապօ գնության մեքենայում, թե՛ հի վանդանոցում: Շատ էի հոգնում, բայց ես բժ իշկ եմ ու իմ գործը մարդկանց բո ւժելն է:
Օրվա վերջում կանչ ստացանք: 4 տարեկան տղան պառկած էր բարձր ջե րմությամբ, և երբ զննեց նրան, տղան հազիվ բացեց աչքերը, նայեց ինձ և ասաց. — Ի՜նչ գեղեցիկ ես։ Կամուսնանա՞ս հորս հետ: Մեզ համար շատ դժ վար է ապրել առանց մոր, ու ամուր բռնեց ձեռքս: Ես դե ղատոմս գրեցի և դուրս եկա սենյակից, երեխայի հայրը դուրս եկավ իմ հետևից և անմիջապես սկսեց արդարանալ. Կարծես գլո ւխ հանում եմ, բայց… , կախեց աչքերը ու զգացի, որ փորձում է թաքցնել արցո ւնքները:
Ես հանգստացրի երիտասարդ հորը, տվեցի դե ղատոմսը և հեռացա։ Ընդհանրապես, մինչև մեկ տարեկան հի վանդների մոտ կարելի է գնալ ամեն օր: Հետո իրենք պետք է հայտնվեն հի վանդանոցում։ Բայց տղան մտքիցս դուրս չէր գալիս: Հաջորդ օրը գնացի տեսակցության: Մուտքի դիմաց նստած տատիկները պատմեցին, որ տղայի մայրը հարուստ սիրեկան է գտել ու լքել է ամուսնուն ու որդուն: Այժմ ես ամեն օր այցելում եմ տղային ու հորը: Տղան կամաց-կամաց ապաքինվում է: Նրանք ինձ համար շատ հարազատ են դարձել: