Պիկ ժամ էր։ Բոլորը շտապում էին գնալ ինչ-որ տեղ՝ աշխատանքի, դպրոց, մանկապարտեզ։ Ավտոբուսը գրեթե ամբողջությամբ լցված էր։ Բայց առջևում ևս մեկ կանգառ կար, որտեղ էլ ավելի շատ ուղևորներ կային։ Տրանսպորտում գտնվող բոլորը հույս ունեին, որ վարորդը կշրջանցի այս կանգառը և կշարունակի վարել, բայց ոչ։ Եվս մեկ տասնյակ ուղևորներ դռնից ներս մտան ավտոբուս։ Առաջինը մի կին էր՝ դեռ ոչ ծերացած, բայց բավական անփույթ։ Նա 50 տարեկան էր, բայց ոչ թե տարիքն էր նրան ծերացրել, այլ սեփական անտեսումը։ Մազերը դուրս ցցված էին: Թվում էր, թե վաղուց սանր ու ջուր չէին տեսել։ Ձեռքերն էլ էին կեղտոտ, անխնամ, չկտրված եղունգներով։ Հագուստից տհաճ հոտ էր գալիս։ Կինը կենտրոնացած էր միայն իրեն հայտնի սեփական մտքերի վրա։
Նա անտեսեց ուղևորներին։ Նա կանգ էր առել մի տղայի մոտ, ով նստած էր մոր գրկում։ Երեխան ուշադիր նայեց կնոջը և ասաց. -Մամ, էդ մորաքույրը վիշտ ունի։ Նա հավանաբար շուտով կմա հանա։ Այս խոսքերը ստիպեցին ավտոբուսում գտնվող բոլորին նայել նրան։ Մայրիկը բացատրեց նրան, որ չի կարելի այդպես ասել: Բայց տղան շարունակեց. -Հիշում ես այն կատվին, որի վրայից այդքան վատ հոտ էր գալիս: Նա մա հացել է: Իսկ փոքրիկ ձագուկները մնացին մենակ։ -Կատուներ,- կինը հանկարծակի ասաց,-ես թոռնուհի ունեմ: Նրա աչքերը լցվեցին արցո ւնքներով։
Ուղևորներն արդեն խ ղճահարությամբ էին նայում նրան, բոլորը մտածում էին, թե ինչ կարող էր լինել նրա հետ։ Ավտոբուսը կանգ առավ։ Այդ կինը շտապեց դեպի ելքը։ Ուղևորները նայեցին նրան։ Բավականին ժամանակ էր անցել։ Ես հնարավորություն ունեցա նորից բախվելու նույն կնոջը։ Գեղեցիկ տատիկ էր, ով թոռնուհու ձեռքից բռնել էր։ Երկուսն էլ երջանիկ էին։ Փոքրիկը ամուր բռնվել էր տատիկի ձեռքից ու վեր ու վար էր թռչում։ Դա լրիվ ուրիշ կին էր՝ խնամված, գեղեցիկ։ Աչքերից ջերմություն էր ճառագում։ Ինքս ինձ մտածեցի, թե ինչպես կարող է միայն մեկ դեպք փոխել մարդու կյանքը։