Կնոջ 50-ամյակի կապակցությամբ մեծ խնջույք էին կազմակերպել: Բոլորն ի սրտե ուրախանում էին, պարում էին: Հնչում էին ջերմ բարեմաղթանքներ, շնորհավորանքներ: Ամուսինը գինով լցված բաժակը ձեռքին մոտեցավ միկրոֆոնին: Սրահում լռություն տիրեց: — Ես խմում եմ ոչ թե քո 50 տարեկանի համար, երբ դու թթու ես, ինչպես կիտրոնը, ոչ քո 40 –ի համար,
երբ դու հիշեցնում էին թունդ կոնյակ, և ոչ էլ քո 30 տարեկանի համար, երբ նման էիր փրփրուն շամպայնի, այլ խմ ում եմ քո 20 տարեկանի համար, երբ դու հյութալի դեղձ էիր: Կնոջը դուր չեկավ ամուսնու բաժակաճառը, վի րա վորվեց: Բայց որոշեց անպատասխան չթողնել: Նա նույնպես վերցրեց գինով լի բաժակը, մոտեցավ միկրոֆոնին և ասաց.— Ես խմում եմ, ոչ իմ 20 տարեկանի համար, երբ ես հյութալի դեղձ էի ,
բայց քեզանից առաջ ինչ որ մեկն արդեն համտեսել էր, ոչ իմ 30 տարեկանի համար, երբ ես շամպայն էի հիշեցնում, բայց քեզ բաժին է հասել միայն փր-փուրը, ոչ իմ 40 տարեկանի համար, երբ ես երկու զավակ էի դաստիարակում, այլ խմում եմ իմ 50-ի համար, երբ ես նույն հյութալի դեղձն եմ, սակայն ավելի հասուն, ավելի քաղցր, բայցդու այլևս չեսկարողհամտեսե, կորցրել ես քո բերանի համը: