Ընկերս իմ աչքի առաջա զո հ վել, իմ ձեռքերի մեջ: Էդ կյանքում ամենադա ժան պահն ա, երբ մոտ ընկերդ քո ձեռքերի մեջ մա հա նում ա ու դու ոչ մի բան չես կարում անես: Վերջին վայրկյանին խնդրեց, որ իրա երեխուն մենակ չթողնեմ, իրա ընտանիքի կողքին լինեմ, օգնեմ ինչով պետքա: Ես խոսք տվեցի: Ես պատվի մարդ եմ ու իմ տված խոստումս չեմ կարա մոռանամ:
Մենք կյանքում ախպոր պես ենք եղել: Ես իրանց տուն շուտ-շուտ եմ գնում: Էն օրը գիշերը ընկերոջս կինը գիշերը զանգեց, երեխեն ջե րմություն ուներ: Շուտ հասել եմ դե ղ եմ տարել: Համարյա օրը մեջ գնում եմ, որ տեսնեմ ոնց են, ինչ ա պետք: Բայց էն օրը ընկերոջս մերը ինձ հարցրեց. Ճիշտն ասա, կարո՞ղ ա, ընկերոջդ կնգա համար ես գալիս:
Ես ամ ոթից գետինը մտա: Ինձ շատ վատ զգացի: Ասեցի, որ ես ընկերոջս խոստացել եմ միշտ իրա ընտանիքի կողքին լինեմ: Ես նման մարդ չեմ, որ ընկերոջս հիշատակը պղ ծեմ: Դուրս գալուց ասեցի, եթե իմ կարիքը զգացվի, զանգեք կգամ: Էդ օրվանից ես էլ իրանց տուն չեմ գնում, նույնիսկ չէմ զանգում, որ հանկարծ ուրիշ բան չմտածեն: