Ընկերուհիս բժ շկականում ա սովորում: Մի տարուց կավարտի: Գին եկ ոլոգ պիտի դառնա ու էս տարի պրակտիկան անցնում ա ծննդատանը: Մենք շատ մտերիմ ենք, մանկության ընկերուհիներ ենք: Մի քանի օր առաջ խոսում էինք, ասեց պապայիդեմ տեսել, եկել էր ծննդատուն: Ես զարմացա: Հարցրի, կարողա՞ շփոթելա ուրիշ մեկի հետ: Ասեց. Չէ հաստատ պապադ էր: Զգացի, որ ինչ որ բան թաքցնում ա:
Շատ խնդրեցի, բայց ոչ մի բան չասեց: Ասեց վաղը արի ծննդատուն, ամեն ինչ կիմանաս: Չէի համբերում, երբ պիտի լույսը բացվեր: Առաջին երկու դասը նստեցի, հետո գնացի ծնն դատուն: Ընկերուհիս ինձ ցույց տվեց մի երիտասարդ կնոջ, նորածին երեխեն գրկին: Ասեց, որ էդ իմ պապայի երեխենա: Ես շո կի մեջ էի, չէի ուզում ականջներիս ու աչքերիս հավատայի: Պապայիս պահվածքից չէր երևում, որ սիրու հի ունի:
Սպասեցի էնքան մինչև պապաս եկավ: Ինձ չէր նկատել, պատուհանի տակ կանգնած, հիանում էր պուճուրով: Հմայվում էր նորաթուխ մայրիկով: Մոտիկացա, պապաս որ ինձ տեսավ, բազուկի պես կարմրեց: Մի կողմ տարա ու ասեցի, որ ամեն ինչ պատմի: Պարզվեց, որ մի տարի ու կեսա էդ կնոջ հետ հանդիպում ա: Հիմա էլ երեխա են ունեցել: Հարցրի. Բա մամա՞ն: Պապան գլուխը կախեց: Հիմա չգիտեմ ինչ անեմ: Մամային պատմեմ թե՞ չէ: Ոնց մատծում եմ, ճիշտ ելքը չեմ գտնում: