Երբ կինս հ ղիացավ, և մենք իմացանք երեխայի սեռը, սկսեցինք մտածել անվան մասին։ Այս փուլում լուրջ կոն ֆլիկտ ծագեց։ Ուլտրաձայնային հետազոտությունը ցույց տվեց, որ աղջիկ ենք ունենալու. Ես ու կինս շատ ուրախ էինք, քանի որ միշտ երազում էինք գեղեցիկ աղջիկ ունենալու մասին։ Երբ կինս սկսեց անուններ առաջարկել, ես ասեցի, որ մեր ընտանիքում ավանդույթ ա, երեխաներին կոչում են իրանց տատիկի ու պապիկի անուններով։
Ուրիշ տարբերակ չի քաննարկվում: Կինս ընկավ հիս տերիա յի մեջ, ասեց, ոչ մի դեպքում: Մորս անունը Դոխիկ ա, մի քիչ հին անուն ա, բայց ես չեմ կարող ավանդույթը խախտել: Կինս ասում ա, որ մեր աղջիկը ամբողջ կյանքում կա տի մեզ՝ իրեն այդքան տարօրինակ անուն տալու համար: Մայրս էլ մյուս կողմիցա նեղանում, որ իրա անունը չի հավանում կինս: Նյար դային ապրումների արդյունքում կինս մեկ ամիս շուտ ընդունվեց հ իվանդանոց և ասաց, որ եթե չփոխեմ իմ որոշումը, այլևս չեմ տեսնի իմ երեխային:
Մի կողմում կինս էր ու երեխաս, մյուս կողմում իմ ընտանիքն ու ան իծ յալ սովորությունը: Ես շփոթված էի: Երբ գնացի աղջկաս ու կնոջս ծնն դատնից տուն բերելու, պարզվեց, որ կինս նրան տվել է այն անունը, որն ինքն էր ցանկանում: Երևի դա միակ ճիշտ լուծումն էր: Մայրս շատ է սիրում թոռնիկին, բայց կնոջս երեսը տեսնել չի ուզում և ամաչում է այն փաստից, որ թոռնուհին իր անունը չի կրում: