Տղայիս շտա պօգ նության մեքենայով տարանք հի վան դանոց: պահանջվում էր շտապ բերել 11-ամյա տղայի, ով պահանջել է քաղցր ու շտապ վի րաբու ժական մի ջամտություն: Բժի շկը չկար։ Նա եկավ միայն որոշ ժամանակ անց, և տղայիս համար ամեն րոպեն հաշվ ված էր։ Ես ու կինս ահ ավոր վի ճակում էինք, չգիտեինք ամեն վայրկյան ինչ սպասել: Երբ բժ իշկը վերջապես հայտնվեց, ես նետվեցի նրա վրա։
— Որտեղ էիր, Այս դռան հետևում տղաս է։ Նրա կյ անքը հիմա թելից է կախված։ Իսկ դու ուշանում ես: Բժ իշկը հանգիստ նե րո ղություն խնդրեց ուշացման համար, ասաց, որ փորձում էր մի վայրկյան շուտ հասնել այնտեղ: Հետո նա խնդրեց ինձ հանգստանալ ու ներս մտավ: — Ուզու՞մ ես հանգստանամ։ Եթե քո երեխան պատի հետևում լիներ, կհանգստանայի՞ր: Եվ եթե քո երեխան լիներ, ի՞նչ կզգայիր, ասա ինձ,- կա տա ղած բղավեցի միջանցքում: 2 ժաամ հետո
բժ իշկը դուրս եկավ ու ասեց. «Ձեր տղան լավ է։ Հարցերի դեպքում դիմեք բու ժքրոջը, ու արագ գնաց: Ես տեսնելով բու ժ քրոջը հայտնեցի իմ դժ գոհությունը այդ բժ շկի մասին ու նրան ինքնահա վան անվանեցի: — Դուք սխալվում եք, նա ամենևին էլ այդպիսին չէ։ Այսօր նրա դս տեր հու ղար կավոր ությունն էր, իսկ հիմա շտապ վերադարձավ նրա մոտ։ Հետո բու ժքույրը լաց եղավ, նե րողություն խնդրեց ու ինչ-որ տեղ վազեց։ Ես քարացա: Նա թողել էր դս տեր հու ղար կավորությունը՝ իմ երեխային փրկելու համար;