Ամուսինս ընտանիքի միակ երեխան է։ Ամեն ինչ լավ էր, մենք ապրում էինք մեր կյանքով, իսկ նրանք՝ իրենց: Ոչ ոք ոչ մեկին չի անհանգ ստացրել։ Տհ աճ իրավիճակներ չեն եղել, կիսելու բան չունեինք։ Մի քանի տարի անց սկեսուրս մնաց մենակ, ամուսինը մա հացավ։ Նա արդեն 82 տարեկան է և այժմ շատ դժ վարություններ կան։ Մի քանի տարբերակ կար՝ վարձել խնամող նրա համար, ծերանոց տանել կամ բերել նրան մեզ մոտ:
Ամուսինս սպասում էր իմ որոշմանը։ Մայրս նույնպես ծեր է և ես վա խենում էի, որ շուտով նույն խնդրի առաջ կկանգնեմ, իսկ մենք արդեն տանը սկեսուր կունենանք։ Եթե միանգամից երկու տարեց կնոջ պիտի խնամես, կարող ես մոռանալ քո կյանքի մասին։ Ի վերջո, դա շատ դժ վար է ։ Լավ ծերանոցի ծախսերն այժմ մեծ են, իսկ մեր դեպքում այդ գումարը պետք է բազմապատկվի երկուսով: Աշխատավարձի մեծ մասը գնալու է դրա վրա։
Ընկերուհիս նույնպես հետևում է իր ծնողներին և ես վա խենում եմ, երբ նայում եմ նրան: Ընկերուհիս չի ապրում, այլ գոյատևում է։ Նա նույնիսկ ժամանակ չունի գեղեցկության սրահ, կամ հագուստ գնելու գնալու, կամ պարզապես քնելու մեկ լրացուցիչ ժամ: Ամբողջ ժամանակը գնում է նրանց մոտ, նույնիսկ ստիպված է եղել թողնել աշխատանք: Այս պարագայում ստացվում է, որ կյանքիդ սկզբում աշխատում ես օրվա հացը վաստակելու, հետո երեխաներիդ կարիքները հոգալու համար։ Այնուամենայնիվ, հանգիստ չկա, պետք է ուշադիր լինել տարեց հարազատների նկատմամբ։
Այսքանից հետո քո ծերությունը կգա, իսկ ես նույնիսկ ինձ համար ժամանակ չունեմ։ Հավանաբար շատերն ինձ եսասեր կհամարեն, բայց ինչու ապրել, եթե միայն պիտի չարչարվես։ Ես կտրականապես հրաժարվեցի սկեսուրիցս: Կան տարբերակներ բո ւժքրոջ և ծերանոցի հետ կապված:Սկեսուրս սկսեց վիճել՝ ասելով, որ նա մեծացրել է որդուն, բայց որդին չի օգնում դժ վար պահերին: Ամուսինս, իհարկե, չի ցանկանում վի րավորել մորը, բայց նա նաև հասկանում է նման կյանքի բարդությունը… Նյութը հրապարակման պատրաստեց News415Media-ն