Երեկ գնացի շենքի տակի խանութը, որ պարտքով ուտելիք բերեմ, էն էլ տեսեք` ինչ ասեց խանութի վաճառողը, մտա տուն երեխես նայեց դատարկ ձեռքերիս ու նայեք ինչ արեց․ մոր սիրտը էսքանից հետո ո՞նց կարա դիմանա Աշատավարձս ուշացնում են էս ամիս, տանն էլ ուտելիք չկա։ Մտնում եմ տուն երեխեքս նայում եմ աչքերիս մեջ սիրտս ճմլվումա էտ պահին։ Ասեցի գնամ շենքի տակի խանութից պարտքով մի քանի բան վերցնեմ, հետո աշխատավարձին կտամ՛ Գնացի էն հույսով որ չեն մերժի էն էլ վաճառողը ասեց, որ խանութի տերը սրանից հետո
արգելել ա պարտքով ապրանք տալ։ Փոշման մնացի, բարձրացա տուն երեխեքս տխուր նայեցին ձեռներիս։ Ասեցի մի նեղվեք հեսա մի բան կանի մաման ձեր համար, մեկ էլ փոքր տղես էտ պահին ասեց մամ ոչինչ էս օր բան չենք ուտի, մեկա շատ սոված չենք։ Էտ որ լսեցի սի րտս տեղում ճմլվեց, զանգեցի մորս ասեցի, մամ կարանք գանք ձեր տուն, ասեց եկեք երեխեքս։ Լավ էր էտ օրն էլ մորս տանը կշտացանք, մինչև աշխատավարձս ստացա։ Էն էլ էնքան քիչա, որ հազիվ հերիքումա կոմունալներիս ու երեխեքիս պարապունքի վարձերին։