Ես ու կինս ամուսնացած ենք տասնչորս տարի։ Սկզբում մենք ապրում էինք զոքանչիս հետ, բայց այն բանից հետո, երբ կինս սկսեց սր տի տակ պահել մեր առաջնեկին, ծնողներս մեզ համար բնակարան գնեցին ծայրամասում։ Այդ ժամանակ մենք յոթերորդ երկնքում էինք, քանի որ ունեինք մեր սեփական բնակարանը: Հասկանալի է, որ աշխատանքի հասնելու համար երկար ճանապարհ էր պետք անցնել, բայց ես սա մեծ խնդիր չէի համարում։ Կինս այդ ժամանակ արդեն ծն նդաբերության արձակուրդում էր, իսկ քաղաքից դուրս կյանքն ավելի հանգիստ ու խաղաղ էր, քան մորը։ Մի քանի տարի առաջ կնոջս մայրը որոշեց սեփական բիզնես սկսել։ Այնուհետև նա վաճառեց իր բնակարանը և հացի փուռ գնեց, ինչպես նաև աշխատողներ ընդունեց և թանկարժեք սարքավորումներ գնեց:
Զոքանչս հացի փուռում իր համար սենյակ սարքեց և սկսեց ապրել այնտեղ։ Սկզբում նրա բիզնեսը վերելք ապրեց, նա կայուն շահույթ ստացա վ։ Սակայն մեկ տարի առաջ դրա կողքին բացվեց ավելի մեծ փուռ, որտեղ խմորեղենի գները շատ ավելի ցածր էին: Եկամուտները զգալիորեն նվազեցին և դրա պատճառով կնոջ մայրն աշխատանքից ազատեց անձնակազմի կեսին և վաճառեց տեխնիկան, իսկ քանի որ քաղաքի կենտրոնում տուն վարձելն էժան հաճույք չէ, նա վարձակալության լուրջ պարտքեր ունեց ավ։ Սրա պատճառով նա ստիպված էր տեխնիկան վաճառել շուկայական արժեքից զգալիորեն ցածր գնով, ինչպես նաև աշխատանքից ազատել իր բոլոր աշխատակիցներին։ Նա գնալու տեղ չուներ և նա տեղափոխվեց վարձով բնակարան։ Դա նրա բիզնեսի ավարտն էր:
Սկզբում նա դեռ կարող էր վճարել վարձով բնակարանների համար, բայց հետո վերջացա վ ամբողջ գումարը։ Դրանից հետո նա բոլորիս մոտ եկավ արցո ւնքներն աչքերին։ Հիմա կնոջս մոր առ ողջական վիճակը ն յարդերի պատճառով վատացել է և չնայած նրան, որ նրա դեռ վաթսունը չի լրացել, այլևս չի կարող աշխատել։ Ես հասկանում եմ, որ կինս խ ղճում է մորը և ես մտածում եմ զոքանչիս ճակատագրի մասին, բայց ես պարզապես չեմ ուզում նրա հետ ապրել նույն հարկի տակ։ Մեր երեխան արդեն դպրոց է գնում, նա հսկողության կարիք չունի և երբ մենք նրա օգնության կարիքն ունեինք, նա ժամանակ չուներ մեզ համար։