Սաղ կյանքս դժ վարության մեջ եմ ապրել։ Մարդս, որ թողեց գնաց, տղես 3տարեկան էր, աղջիկս 5։ Էն ինչ կյանք եմ ես տեսել, ինչ տան ջանքներ եմ քաշել, ինչերի միջով եմ անցել, էդ մենակ ես գիտեմ։
Ոչ օգնող ունեի, ոչ էլ, ամբողջ հո գսը իմ վրա էր։ Բայց էս սաղ հաղթահարելով իմ 2 երեխեքիս էլ հասցրել եմ իրանց մուրազներին։ Հիմա 2ն էլ իրանց ընտանիքն ունեն։
Նենց թոռներ ունեմ, մեկը մեկից սիրուն, խելացի գանձեր են։ Սաղին ես եմ պահել ու մեծացրել։ Էն օրը իմացել եմ, որ նորածիններին լողացնելուց երկարավզիկ չի կարելի անել, երեխուն վնա սա։ Չգիտեմ հավատա՞մ, թե՞ չէ։