Իմ ընտանեկան կյանքը սկսվել է 10 տարի առաջ: Այս ամբողջ ընթացքում ես երազում էի երեխաների մասին, բայց ոչինչ չէր ստացվում։ Բոլորը ամենազարմանալին էն էր, որ ոչ ես, ոչ այդ մարդս առո ղջական խն դիրներ չունեինք: Երբ այլեւս շանսեր չկային, որոշեցինք երեխա վերցնել մանկատնից ու սկսեցինք փաստաթղթեր հավաքել: Կիսուրս փորձում էր մեզ ամեն կերպ հետ պահել էդ մտքից, ասում էր.
Գիտե՞ք, թե ինչպիսի երեխաներ են այնտեղ: Բայց մենք չլսեցինք այս անհե թեթությունը: Որդեգրեցինք տղա երեխա: Մենք այնքան տարված էինք այս գործընթացով, որ ես նույնիսկ չնկատեցի իմ ուշացումը: Երբ անհանգստացա, գնացի բ ժշկի։ Անհնար էր ականջներիս հավատալ՝ ես հղ ի էի։ Անգամ սկեսուրս ուրախացավ դա լսել։Այսպիսի հոգատարություն ու ջերմություն չեմ զգացել հարազատների կողմից։
Ես այնքան ուրախ էի, որ կարող էի մեր տղային եղբայր կամ քույր տալ։ Ծնվեց մեր սեփական որդին։ Ես անում էի հնարավոր ամեն ինչ, որպեսզի մեր ավագ որդին իրեն զրկված չզգա։ Հենց այդ ժամանակ էլ սկեսուրը հանդես եկավ՝ իր առաջարկով. Արդեն ունեք ձեր հարազատ երեխեն, էլ ձեր ինչին ա պետք որ դեգրվածը, հետ տարեք մանկատ ուն: Ես էլ չնայեցի իրա տարիքին,, թևից բռնեցի ու դուրս արեցի մեր տնից: