Ես համալսարանի երրորդ կուրսում էի սովորում: Ընկեր ունեի ու որոշեցի ծանոթացնեմ ծնողներիս հետ: Գիտեի, որ պապաս չի հավանի: Իմ ընկերը հարուստ չէր, ապրում էր հորքուրի հետ: Տարա ծանոթացնելու, հորս դեմքից հասկացա, թե ինչ ա մտածում: Հետո սկսեց ինձ համոզել. Ի՞նչ ես կպել էդ բոմժին, իմ ընկեր Սաքոյի տղուն ուզի, կա զինո ունեն, գազի կալոնկա ունեն, փողին փող չեն ասում, գնա վայելի:
Ես կտրականապես հրաժարվեցի լսել էդ Սաքոյի տղու մասին: Գիտեմ ինչ պտուղա: Հոր փողերը գրպանում, թանկ ավտոն տակը, գիտի թե դրանով ա որոշվում: Ես դրան տանել չեմ կարողանում: Ես իմը պնդեցի: Հերս որոշեց ինձ զոռով նշանել: Հավաքեցի վեշերս ու ընկերոջս հետ փախա: Հերս համարյա 3 տարի հետս չէր շփվում: Մամաս էլ թաքուն էր գալիս մեր տուն:Սաքոյի տղուն նշանեցին իրանց մյուս ընկերոջ աղջկա հետ ու խեղճ աղ ջիկը դժ բախ տացավ:
Վեց ամիս հետո Սաքոյի տղուն դա տեցին բռ նա բա րության համար, Սաքոյի ունեցվածքն էլ բռնագրավեցին՝ կեղտոտ խաղերի մեջ լինելու համար: Իսկ ես ու ամուսինս արդեն երկու երեխա ունենք, սարքել ենք մեր առանձին երկհարկանի տունը, ապրում ենք երջանիկ: Վերջերս մեքենա գնեցինք: 6 տարի հետո պապաս եկավ մեր տուն ու բերանը բաց մնաց, թե էդ իրա ասած բոմ ժը ինչերի էր հասել: Ինչևէ, ես ուրախ եմ, որ պապաս հաշտվեց մեր հետ: