Ես վաղուց հեռացել էի իմ հայրենի գյուղից, բայց չէի ուզում վերադառնալ, քանի որ գյուղում շատ բան չկար անելու, ես այնտեղ ընկերուհի ունեի, բայց չգիտեի, թե ինչպես է նա ապրում այնտեղ: Ինձ միշտ թվում էր, թե ուղղակի բախտս բերել է, որ կարողացել եմ դուրս գալ այս ճա հիճից, ապրել քաղաքում ու երջանիկ եմ։ Իրականում, երբ մեկնեցի ընկերուհուս մոտ, տեսա,
որ ընկերուհիս նույնպես երջանիկ է, թեև նրա կյանքը սովորական էր և, նույնիսկ կասեի, ծանր։ Հետո վերանայեցի կյանքի մասին իմ հայացքները և մտածեցի, որ այլևս ոչ մեկին չեմ դա տապարտի և ոչնչից չեմ բո ղոքի։ Ես մենակ անում էի տան գործերը, ամուսինս աշխատանքի էր, չգիտեի ինչ անել, ուզում էի ամուսնուս հետ գնալ խանութ, ինքս ինձ համար կախազարդեր գնել,
բայց ամուսինս ասաց, որ աշխատանքից ուշ կգա և ավելացրեց, որ ես չպետք է սպասեմ իրեն։ Ես շատ ձանձրացա և որոշեցի գնալ գոնե այն խանութը, որը մեր տան կողքին էր։ Խանութում ես նայեցի մուշտակին, տեսա, որ մի երիտասարդ կին նույնպես նայում է, հետո սկսեց փորձել այն և մտածեցի, որ նա մեր քաղաքից չէ: Երբ երիտասարդ կինը վերադարձավ,
ես ճանաչեցի գյուղում ապրող լավագույն ընկերուհուս, խոսեցինք նրա հետ և հասկացա, որ շատ եմ փոխվել։ Ես նրան հրավիրեցի իմ տուն, որպեսզի ցույց տամ իմ տունը և ստիպեմ նրան նախանձել ինձ։ Երբ ես նրան հրավիրեցի սուրճի, նա սիրով համաձայնեց, եկավ և երբ տուն մտավ, ես անմիջապես ասացի, որ ամեն ինչ լավ է դասավորվել և որ իմ բախտը բերել է ամուսնուս հարցում։
Ես սկսեցի պարծենալ, որ լավ եմ ապրում, որ անընդհատ գնում եմ խանութներ, գեղեցկության սրահներ… Ընկերուհիս ասաց, որ չի կարող ավելի երկար մնալ, քանի որ չի ուզում ամուսնուն սոված թողնել։ Նա ինձ ամուսնուս և երեխայիս հետ հրավիրեց գիշերելու իր տանը, ասաց, որ պարզապես պատճառ կլինի հայրենի գյուղ վերադառնալու համար։
Ամուսնուս համոզելով՝ գնացինք ընկերուհուս մոտ, ես մտա նրա հասարակ տունը, նայեցի, թե ինչպես է նա ուրախանում իր տան ամեն մանրուքով և հասկացա, որ երջանկության համար պետք չէ հարուստ լինել, երջանիկ լինելու համար առանձնատուն ունենալ։ Ես հպարտանում էի սխալ բաներով, այս ճամփորդությունը շատ բան փոխեց իմ մեջ։