Դեռ մի տարի էլ չկա, որ տղես գնացելա բա նակ, հասցնում ենք գոնե օրական մի անգամ խոսենք, ձայնը լսենք, ասումա սաղ լավա, մի անհանգստացեք, բայց էն օրը նենց բան խնդրեց, որ սի րտս պայ թումա ասածներից: Տղես ընկերուհի ունի, լավ աղջիկա, մեր տուն գալիս գնումա, իսկական տղուս համարա, իմ աղջկա հետ էլ շատ մոտ են, ոնց որ երկու քուր լինեն, արդեն ոնց որ իմ աղջիկը լինի: Տղես զանգումա ասում որ մի բան խնդրեմ, կանե՞ք, ասում եմ ասա բալես, ոնց չենք անի:
Ասումա մամ ջան, գիտեմ ասելու եք շուտը ժամանակը չի, էս էն, բայց ուզում եմ ընկերուհուս մատին մատանի դնենք, դուք մատանին ընտրեք, հենց արձակուրդ գամ, գնանք իրանց տուն: Ես էլ չգիտեմ ինչ ասեմ, չեմ էլ ուզում տղուս սի րտը կոտրեմ, ասում եմ այ բալես, խի ես սենց վռազվում, հլը փոքր եք, հլը ինքը առաջին կուրսա, դու էլ բանակում ես, հանգիստ ծա ռայի արի, ամեն ինչ էլ կանենք, ասումա մամ հիմա նենց ժամանակներ են, չեմ ուզում ոչ մի վայրկյանս անիմաստ գնա,
չես կարա ասես վաղը ինչ կլինի, չեմ ուզում հետո փոխմանեմ, որ ինչ որ բան չեմ արել կամ էլ ուշ եմ արել, համ էլ սենց սիրտս հանգիստ կլինի, իմանամ իմ աղջկա մատին մատանի կա: Որ ասեց, սի րտս ավխ մտավ, համ ասում եմ այ կնիկ դե տղայա, ուզումա մատանին դնի, որ ոբլորը տեսնեն, բայց համ էլ մտածում եմ էդ խի տենց միանգամից որոշեց տղես, օֆ, երբ կլինի գա, աչքովս տեսնեմ, որ ծառայել պրծելա, որ սիրտս հանգստանա: