Ես մեկնեցի կայարան։ Կայարանում տեսա մի հղի աղջկա։ Բավականին երիտասարդ, գեղեցիկ, նա նստած նայում էր պատուհանից դուրս և լուռ արտասվում էր: Նա շփոթված տեսք ուներ։ Կողքին մի փոքրիկ պայուսակ կար, բայց ինչ-որ բան ինձ հուշում էր, որ նա գնացքին չի սպասում։ Երկուշաբթի մեկնեցի ու հինգ օրից վերադարձա։ Աղջիկը նույնպես նստած էր նույն տեղում։ Ես որոշեցի գնալ նրա մոտ և խոսել: Նա ակնհայտորեն օգնության կարիք ուներ: «Կներես աղջիկ, դու լա՞վ ես»։ Պարզապես սա առաջին անգամը չէ, որ ես տեսնում եմ քեզ այստեղ, և ենթադրում եմ, որ դու նույնպես այս ամբողջ ընթացքում այստեղ ես եղել:
Ինձ տնից դուրս հանեցին։ Ես այստեղ եմ ապրում,- ասաց աղջիկն ու արցունքները հոսեցին նրա այտից։ Ինձ սկսեցին հետաքրքրել նրա կյանքի մանրամասները։ Պարզվել է, որ աղջիկը ո րբ է։ Նրա անունը Եվա է։ Եվային տարա իմ տուն, կերակրեցի, տաք հագուստ տվեցի: Նա պատմեց, որ քսան տարեկան էր, երբ եկավ մեծ քաղաք, հանդիպեց իր ապագա ամուսնուն։ Նրանց հարաբերությունները արագ զարգացան, և շուտով աղջիկը տեղափոխվեց նրա մոտ։ Ամուսինը հաճախ էր ծաղ րում նրան, ձեռք էր բարձրացնում նրա վրա, շատ վատ էր վերաբերվում, քանի որ գիտեր, որ նրան պաշտպանող չկա։ Տղամարդը, կարծես թե,
չի ցանկացել նրա հետ ընտանիք կազմել, ուստի, իմանալով, որ աղջիկը հ ղի է, նրան տնից վռնդել է։ Նա գնաց կայարան, և կայարանը դարձավ նրա տունը: Բայց փաստն այն է, որ նա շուտով պետք է ծննդա բերեր: Ուստի որոշեցի, որ նա կապրի ինձ հետ, և ես ամեն կերպ կօգնեմ նրան։ Շուտով նա ծննդա բերեց: Ես օգնեցի նրան մեծացնել փոքրիկին: Այժմ Եվան ու նրա փոքրիկը դարձել են իմ կյանքի անբաժանելի մասը: Վերջերս Եվան ամուսնության առաջարկ է ստացել գործարանի տնօրենի որդուց։ Տղան շատ բարի է, իմ աղջիկները ապահով ձեռքերում են։ Նրանք հաճախ են այցելում ինձ։ Ես շատ շնորհակալ եմ նրանցից, որ ծերության ժամանակ ինձ մենակ չեն թողնում։