Մամաս մենակ էր ապրում, ես իրա տուն համարյա չէի գնում, ինքն էր գալիս իմ մոտ: Միշտ նույն շորն էր հագնում ու նույն կոշիկները: Շորն էլ կոշիկներն էլ արդեն մաշվել էին: Որրոշել էի մորս համար մի քանի նոր հագուստ վերցնել: Բայց չհասցրի: Մի օր զանգ ստացա, որ մամաս հանկարծա մա հ ա եղել: Մա հ վանից մեկ շաբաթ անց որոշեցի կարգի բերել մորս իրերը: Չնայած շատ ծանր էր ինձ համար:
Ինձ կհասկանան բոլոր նրանք ովքեր եղել են այդ վիիճակում: Բացելով պահարանի դուռը ես քարացա: Պահարանը լվցած էր նոր շորերով ու կոշիիկներով, դրանցից շատերի վրա նույնիսկ գնապիտակներ կային: Մի քանի տուփ ֆրանսիական օծանելիք կար: Օծանելիքից բացի շատ նոր կոսմետիկա կար: Չեմ հասկանում ինչու մայրս այդ ամենը չէր օգտագործել:
Ես հասկացա մի պարզ բան. երբեք չգիտես, թե վաղը ինչ կլինի: Պետք է վայելել կյանքը հիմա և այս պահին: Ես իմ նոր շորերը կախեցի առաջին շարքում, դուրս շպրտեցի հին կոշիկներս, գնեցի որակյալ կոսմետիկա, սկսեցի հոգ տանել իմ մասին և կանոն դարձրեցի ամեն օր նայել և ապրել լավագույնս: Որտեղի՞ց իմանամ, թե դեռ ինչքան ունեմ։ Պետք է վայելել այս հրաշալի կյանքը: Ափսոս, որ մայրս դա չհասկացավ: