Ես ամուսնացած եմ գրեթե 34 տարի։ Մեծահասակ տղա կա, նա արդեն ունի իր ընտանիքը։ Տղաս 33 տարեկան է, իսկ թոռս նոր դարձավ մեկ տարեկան։ Հարսս 27 տարեկան է, ճիշտն ասած, ես ու հարսս այնքան էլ լավ չենք իրար հետ: Նրա հետ նույն հարկի տակ ապրելը իմ պլանների մեջ չէր: Եվ նա ինքն էլ չէր ուզում ինձ հետ ապրել։ Հետեւաբար, հարսանիքից հետո նրանք սկսեցին ապրել վարձով բնակարանում։ Իրանց կյանքն էին վայելում: Գնացին ծովեր, գնեցին նոր գաջեթներ, նոր շորեր, երիտասարդ են, ուզում են ապրել։ Ես դրան դեմ չեմ: Բայց նրանց աշխատավարձը շատ բարձր չէր։
Ես ամեն ինչ նկատում էի, բայց լռում էի, չէի խանգարում։ Հետո հարսս հղ իացավ ու որդի պարգևեց տղուս: Մեր ուրախությանը չափ ու սահման չկար։ Առաջին վեց ամիսների ընթացքում ամեն ինչ լավ էր, բայց հետո որդուս ազատեցին աշխատանքից։ Նա այլ աշխատանք գտավ, բայց աշխատավարձը շատ ավելի ցածր էր։ Փողը սուղ դարձավ։ Որդիս խնդրեց, որ մի որոշ ժամանակ իմ տանը ապրեն: Ես չմերժեցի։ Ինչպե՞ս կարող եմ մերժել իմ միակ որդուն: Մենք սկսեցինք ապրել խաղաղ ու հանգիստ։ Հարսս օգնում էի ինձ մաքրության հարցում, ես խնամում էի թոռնիկիս։ Մինչ այդ ես չգիտեի, որ հարսս այդքան համեղ է պատրաստում։
Մի օր աշխատանքից վերադարձա, խոհանոցում կե ղտոտ սպասքի սար էր, հարսս էլ հեռախոսով էր խոսում։ Լսեցի, որ իմ մասին էր խոսում ու ականջ դրեցի: Նա հիացմունքով էր խոսում իմ մասին, ասում էր, որ մինչև ինձ մոտ տեղափոխվելը լավ չի ճանաչել ինձ, բայց իմ կողքին ապրելով հասկացել է, թե որքան լավ մարդ եմ ես: Ես դուրս եկա տանից, որպեսզի հարսս չնկատի, որ լսել եմ նրա խոսքերը: Գնացի խանութ ու գնեցի հարսիս սիրած տորթը: Շնորհակալ եմ Տիրոջը, որ ինձ այսքան լավ հարս է տվել: