Մեր ամուսնության առաջին օրից էլ մարդուս ախպորը չեմ հավանել: Շատ ծանր բնավորություն ունի: Ոչ մեկի հետ յոլա չի գնում: Իրա կարծիքով բոլորը սխալ են, մենակ ինքնա ճիշտ: Բոլորին թելադրում ա իրա կարծիքը: Իրան իրավունքա վերապահում բոլորին նկատո ղություն անի: Սկզբում ինձնից խուսափում էր, բայց հետո իմ հերթն էլ հասավ:
Մտնում ա տուն ու սկսում ա. Պատուհանները կեղտոտ են, տունը փոշոտ ա, ամանները լվացած չի: Մարդուս մի քանի անգամ խնդրեցի, որ ամուսուս սաս տի: Բայց ապարդյուն: Մի օր տեգրս մտավ տուն ու էլի սկսեց փնթփնթալ. Էս ինչա, տան փոշիները մաքրած չի, հատակը մաքուր չի: Ես էլ շուռ եկա ու ասեցի.
Ամուսնացի ու կնգանիցդ պահանջի, ի՞նչ ես մունաթ գալիս, կամ էլ տան աշխատող վարձի: Տեգրս շշ մած նայեց ինձ: Կիսուրս վա տա ցավ, կանգնեց դիմացս ու ասեց. Ես չգիտեի, որ դու էդքան լեզվանի ես, տեգրդա, մի բան ասեց, դու իրավունք չունես իրան պատասխանես: Այ քեզ բա՜ն, տեգրն ով եղավ, որ ես չպիտի պատասխանեմ: